________________
ખંડ ૪ | ઢાળ ૧
૨૮૫
|| દોહા || તિણ વેળાયે દાખવે, બાવના ચંદન લેઈ; કચોલું સશિખા ભર્યું, નિજ સખી હાથે દઈ. ૧ લઈ ગઈ રાજા આગળ, કિશું એ કુણ મૂકણહાર; કહે સખી આ પુરનો ઘણી, પદ્મનાભ નૃપ સાર. ૨ પદ્માવતી તેહની પ્રિયા, પુત્રી પદ્મશ્રી નામ; તેણે મૂક્યું છે તુમ ભણી, સફળ કરો કરે પ્રણામ. ૩ તેહ સુણી નૃપ ચિંતવે, નહીં એ ભોગને કાજ; કિંતુ નિજાશય દાખવા, એ સવિ કીઘો સાજ. ૪ અથવા દક્ષ પરીક્ષતા, હેતે મૂક્યું માહે; એમ ચિંતીને કનીનિકા, મુદ્રા મૂકે તે માંહે. ૫ સખી વિસઈ તે ગઈ, કરે કચોલું દીઘ; હરખી કન્યા ચિત્તમાં, જાણ્યું કારજ સિદ્ધ. ૬ વળી છૂટાં કુસુમ મોકલે, કની કુમરને તામ; પાછાં ગૂંથી મોકલ્યાં, નૃપતિ છે મન અભિરામ. ૭ કહે ગુણચંદ્ર એહ શી કલા, નૃપ કહે સુણ પરમાર્થ; ચંદન પરે વર નર ભર્યું, એહ સહરે વર સાર્થ. ૮ મુદ્રા રત્ન પરે મારું, થાનક ભાવી જાણ; એહ સમસ્યા દાખવી, કુમરી આશય જાણ. ૯ છૂટક કુસુમ પરે અછું, નિર્ગુણ ને અસહાય; ગુણયુત નરની સંગતે, માલા શીશ ઘરાય. ૧૦ એહવું સૂચ્યું જાણીને, પ્રાન્ ભવ સ્નેહ નિબંઘ; નૃપ પુત્રીએ વર વર્યો, મંત્રિપુત્રી ઇમ અનુબંધ. ૧૧ તેણે તેહ વિલોકીઓ, તેણે પણ તિહાં તેહ; બેહુ જણ વૃષ્ટિસરાગથી, વાધ્યો પ્રબળ સનેહ. ૧૨ હવે તે પુત્રી બિહુ ગઈ, નિજ નિજ ગેહ મઝાર; પિતરને ભાવ જણાવવા, હર્ષિત હૃદય મઝાર. ૧૩ ૧. કનિષ્ઠિકા, સૌથી નાની આંગલી ૨. પૂર્વ
