________________
૨૦૦
શ્રીચંદ્ન કેવલીનો રાસ
કહે રાજા રૂઠો કોણ તું, રે નિર્લજ ઘીઠ નિગુણ તું; વિ બોલે કાંઈ તે વળતું, ગળું બેઠું થૂંક ન ગલતું હો માય. પિ૦ ૯ નીલી કાંધે જબ મારે, તિહાં પંદરમું રત્ન દેવા રે; ભય પામ્યો યથાસ્થિત ભાખે, મન શંકા કાંઈ ન રાખે રે માય. પિ૰૧૦ હું મદનપાળ છું નામે, આ મૂલ ચરિત્ર કહ્યું તામે; એ બુદ્ધિ બટુકની સારી, એ મોટો નર ઉપકારી હો માય. પિ૦૧૧ મુજ વેશ લેઈ મુજ વયણે, જિણે કાલે કન્યા પરણે; તે તો નિર્દભ ઉપકારી, મેં ગતિ મતિ સઘળી હારી હો માય. પિ૰૧૨ મુજને દેઈ વેશ એ સઘળો, નવ જાણું નજીક કે વેગળો; ગયો કિહાં એ નહીં તે નબળો, શ્રીચંદ્ર અપર કે પહેલો હો માય. પિ૦૧૩ તે નિસુણી નૃપતિ સવિ તેડે, પુરલોકને કહો કરો કેડે; એ વાતની ન કરો જેડિ, જિમ પુત્રીનું દુઃખ ફેડે હો માય. પિ૦૧૪ જોયો પણ કિહાંયે ન લાધો, રહ્યો કિહાંયે છપીને અલાઘો; એહવે તારક ભટ બોલ્યો, શ્રીચંદ્ર એ મેં ગુણ બોલ્યો હો માય. પિ૦૧૫ વિલપંતી પુત્રીને વારે, તું ખેદ મ કર બહુ વારે; મળશે ભરતા પુણ્ય હેતે, પર કિમ ઓળખીશ સંકેતે હો માય. પિ૦૧૬ વામાંગ ફુરકણ આચારે, મેં દીઠો જેણે આકારે; મુદ્રા દીઘી છે મુજને, તો કિશિ ચિંતા નહીં તુજને હો માય. પિ૦૧૭ પિયુડો જિહાં લગે નવિ મળશે, તિહાં લગે મુદ્રા તુજ ફળશે; અર્ચિશે તેહના પાયા, મુદ્રામાંહે નામ સોહાયા હો માય. પિ૦૧૮ સવિ મદન પાસેથી લીધું, આભરણ ગજાદિક સીધું; સચિવાદિક સવિ મળી લેવે, પર વસ્તુ પોતાની ન હોવે હો માય. પિ૰૧૯
કહે રાણી મુદ્રા માહરી, આપો તે અમને ધારી; કહે તે લેઈ ગયા દીસે, ઇમ નિસુણી રાણી વિકસે હો માય. પિ૦૨૦ જીવંતો મદનને રાખ્યો, કાંઈ ઘન દેઈ નિજ કરી રાખ્યો; એ પણ રાજાનો બેટો, પરદુઃખ એણી પરે મેટો હો માય. પિ૨૧
રાજા પુરલોક વખાણે, ઉપકૃતિ શિરોમણિ કરી જાણે; હવે નયર કુશસ્થળે પ્રેખે, રાજા નિજ પ્રેખ સંપેખે હો માય. પિ૦૨૨
૧. લીલી સોટીથી જ્યારે મારે (માર એ પંદરમું રત્ન કહેવાય છે.)
