________________
૧૭૯
ખંડ ૩/ ઢાળ ૬
એક તણી દાઢી જલે રે, એક કહે કરું દીપ; મ. એ ઉખાણો સાચવ્યો રે, કાર્ય અછે એ પ્રતીપ. મ. ૨૦ એક સખી કહે આણીએ રે, વેગે કદલીપાન; મ ઘનસારે વાસિત કરો રે, બાવના ચંદન વાન. મ. ૨૧ સ્વામિની મૂચ્છ વાળીએ રે, તો અમ જીવિત ઘન્ય; મઠ સર્વ સખી મળી તેહની રે, વાળી મૂર્છા અન્ય. મ૦ ૨૨ પ્રજ્ઞા સખીને પૂછિયું રે, વાત તણો શ્યો મર્મ મ0 તે કહે એક સખી આપણી રે, મોકલી યોગિની ઘર્મ. મ૦ ૨૩ તેહ કુશસ્થળ પુરે ગઈ રે, શ્રીચંદ્રની શુદ્ધિ હેત; મઠ આપણી સ્વામિનીએ મોકલી રે, કરી યોગિની સંકેત. મ૦ ૨૪ શ્રીચંદ્રકુમારને જણાવવા રે, નિજ ગુણ રાગની વાત; મ0 તે તિહાં જઈ આવી ઇહાં રે, પણ ન મળ્યો કુંઅર જાત. મ. ૨૫ ન મળ્યો છે તો શું કરું રે, પણ તિહાં સુપ્યું ચરિત્ત; મ0 શેઠ પુત્ર જાણી વર્યો રે, ભાગ્ય થકી ગુણ દૂત. મ૦ ૨૬ પણ તે રાજન સુત થયો રે, ઓલખિયો માય તાય; મ0 એમ નિસુણી દુઃખિત થઈ રે, કારજ સિદ્ધિ ન કાંય. મ. ૨૭ તેણે તે વાત આવી કહી રે, તેહથી મૂચ્છ થાય; મ. સ્વામિની દુઃખે સહુ દુઃખીરે, ન સૂઝે કોઈ ઉપાય. મ૦ ૨૮ એમ કહી સખી પુરમાં ગઈ રે, કરવા સુખની વાત; મ શ્રીચંદ્ર કહે હવે મદનને રે, એ તો જાણી તુજ ઘાત. મ૦ ૨૯ ક્ષણ રાચે વિરચે ક્ષણે રે, વીજલી પરે નિબંધ; મ0 તે સ્ત્રીના પ્રતિબંઘથી રે, હોયે કર્મનો બંઘ. મ. ૩૦ તે ભણી જો મન થિર હોયે રે, તો એ વિકલ્પને છોડ; મઠ
અથ શિખામણાની જકડી શ્રીચંદ્ર કહે છે– મદનપાલા બે સુંદર, સુંદર શીખ સુણીને,
જણ જણ સેંતી બે, યારી પ્રીતિ ન કીજે. કીજે નવિ પરતરુણી સેંતી, કેતી વાર એ પ્રીતડીયાં, વિષફળીની પરે મુહડે મીઠી, પરિણામે દુઃખ વેલડીયાં,
