________________
[૫] માથે શિખા રાખીને મુંડન ! હાથમાં દંડ ! થેડો પરિગ્રહ ! ભગવાં-કપડા ! છાયા માટે છત્ર ! ચંદનને સુગંધી લેપ ! અલ્પજળથી સ્નાન અને પગમાં પગરખા ! પ્રમાદની પળે મરિચિ-મુનિને મુંઝાવ્યા ને એમણે આ રીતનો નવો–વેશ સજર્યો.
આચારથી અળગા થયેલા મરિચિ, વિચારથી ભ૦ ગ્રાષભદેવના જ અનુયાયી રહ્યા હતા. એમનો નવ–વેશ જોઈને લેકે એમને ધર્મ પૂછતા, સાચું સંયમ તો એઓ ભગવાન કાષભદેવના જ મુનિ-સંઘમાં જણાવતા. પિતાની ત્રુટિ કબૂલતા એમની આંખમાં એક છુપૂ આંસુય ધસી આવતું. આમ, અનેક માણસોને સદ્ધર્મ સમજાવીને એઓ, એમને પ્રભુના શ્રમણ સંઘમાં સામેલ કરતા. વિહાર પણ એ પ્રભુની સાથે જ કરતા. થોડા વર્ષો આમ ચાલ્યું. આચારથી અળગા થયેલાં મરિચિ, વિચારથી વેગળા નહોતા થયા. કેઈ ભાવિકોને એમણે પ્રભુનો મુનિ-ધમ ચીયે.
વર્ષો વીત્યા. વિનીતા-નગરીનું ઉદ્યાન પ્રભુની પધરામણીથી પ્રસન્ન ની ઉઠયું. મહારાજા-ભરત ધર્મ—દેશના સાંભળવા આવ્યા. ભાવિમાં થનારા તીર્થકરે, ચક્રવતીઓ, વાસુદેવ, પ્રતિવાસુદેવ અને બલદેવને જાણવાની ભારતની ઈચ્છા, પ્રભુની વાણીથી સંતોષાઈ. ભરતે છેલ્લે છેલ્લે પૂછયું :
ભગવાન ! આ સમવસરણમાં કેઈ એ જીવ છે ખરે કેજેના લલાટમાં તીર્થકરત્વના લેખ લખાયા હોય !”
ભગવાને મરિચિ તરફ આંગળી ચીંધતા કહ્યું :
ભરત ! આ મરિચિ એ ચરમતીર્થકર મહાવીરનો આત્મા છે. આ જીવ શુદ્ધ બનતો-બનતે ચાવીસમાં તીર્થકર તરીકે મહાવીર થશે.”
પોતાના પુત્રમાં આવું મહાન–ભાવિ ! ભરતે રેમાંચ અનુભળે. 'ભુએ ફરી કહ્યું : ભરત ! મરિચિ મહાવીર થશે, એ પહેલાં વચ્ચે-વ થે ઘણી મહાન–દ્ધિઓનું સ્વામિત્વ એ પામશે. પિતનપુરમાં ત્રિપૃષ્ઠ નામના પહેલાં વાસુદેવ અને વિદેહ ક્ષેત્રની સૂકા પૂરી-નગરીમાં
