________________
અભય, શ્રમણાય વમાન
[૭૭]
શ્રમણાય ને પ્રદક્ષિણા, વંદનાઢિ કરીને પરમ ભક્ત શક્રેન્દ્ર એક પ્રસ્તાવ મૂકયો.
‘પરમાત્મન્ ! મારા જ્ઞાનબળથી આપની ઉપર તૂટી પડનારા ઉપસર્ગાને હું જોઈ રહ્યો છું. આપ મને સંમતિ આપે તે હું એના નિવારણ માટે સદા સાથે રહું.'
પ્રભુએ કહ્યુ, શક્રેન્દ્ર ! વીતરાગ દશા અને કૈવલ્યની સિદ્ધિ માટે તીર્થંકર થનારા આત્માએ કદી પર—સહાયને ઇચ્છતા પણ નથી. તેઓ પોતાના સત્ત્વથી જ એ સિદ્ધિ પ્રાપ્ત કરે છે. આ સર્વ કાળના અમાધિત નિયમ છે.
તારી મારા પ્રત્યે અગાધ ભક્તિ છે તે હું જાણું છું, પણ તારી વાતને હું સંમતિ આપી શકતા નથી.’
શ્રમણાના આ ખૂબ જ સ્પષ્ટ ઉત્તરને સાંભળીને શક્રેન્દ્ર સ્તબ્ધ થઈ ગયા. એમનું મસ્તક એ અભયમૂર્તિને ભાવપૂર્ણાંક ઝૂકી ગયું. અંતે...માત્ર મરણાન્ત ઉપસર્ગાના નિવારણ માટે શક્રેન્દ્ર પ્રભુની સંસારી માસીના પુત્ર-વ્યંતરદેવ અનેલા–સિદ્ધાને ત્યાં મૂકીને વિદાય થયા.
તે સ્થળથી થાડે જ દૂર ઊભા રહેલા અજય અને સંજય પણ ભક્ત અને ભગવાનના આ સંવાદ સાંભળીને સ્તબ્ધ થઈ ગયા. શ્રમણા ના પ્રત્યેક અક્ષરમાં સાફ સાફ વાત હતી. એમના મુખ ઉપર અભયની લાલી તરવરતી હતી. એમનેા અભિપ્રાય અફેર હતા.
અજય ખાલી ઊઠયો, એ જગતના ધમીજને ! વાતે વાતે ધરમ કરવામાં સુખ અને સગવડ માગતાં હવે લખ્ત પામશે. જે તે દેવ-દેવીની સહાય મેળવવા માટેની લાચાર વૃત્તિઓનું પ્રદશન હુવે કદી ન કરજો.
આપણા આ ભગવંતે દેવાના રાજા શકેન્દ્રની પણ સેવાની વિનંતીને ઠુકરાવી ! એવા ભગવાનના ભક્ત તરીકે આપણે જગતમાં શાભારૂપ બનવુ હાય તા વાત વાતમાં દેવ-દેવીના સેવકે ખની જવા સુધીની ગુલામ મનેાદશામાંથી સત્વરમુક્ત થઈ જવું પડશે.’
