________________
પ્રભુભક્તા સુલસા
[૨૦૫ ધારણ કર્યા હતાં. આપ આકર્ષાઈને-મન મનાવીને પણ આ છો કે નહિ તે મારે જેવું હતું. પરંતુ ભગવતી ! આપ અડેલ રહ્યાં છે. આપના ઉરમાં ઊભરાયેલી પરમાત્મા મહાવીર પ્રત્યેની આપની ભક્તિ સાચે જ અજોડ છે. મારી આપને પુનઃ પુનઃ વંદના!”
આનંદવિભેર બનેલાં મહાશ્રાવિકા સુલસા બેલ્યા, “અંબડ! મારા તે રેમે રેમે વીર વસ્યા છે. મારા અંતરના ખંડે ખંડે વીર બેઠા છે! રાત ને શિહું મારા વીરને જ યાદ કરું છું. એની જ હું આરતી ઉતારું છું. બત્રીસ પુત્રના વિરહની મારે અગનઝાળ આપત્તિઓ આવી ત્યારે ય મારા વીરે જ મને શાંતિ આપી. જે મને પ્રભુ વીર ન મળ્યા હતા તે કદાચ એ પળે હું પગલી બનીને શેરીએ શેરીએ ભટકતી હેત. અને એ આર્તધ્યાનમાં જ તરફડીને રસ્તા ઉપર મરી હેત. ગીધડાંઓએ મારા દેહની જ્યારે મિજબાની ઉડાવી હેત ત્યારે હું દુર્ગતિના દ્વાર ખખડાતી હોત! પણ મારા પ્રભુએ જ મને આ કારમી હોનારતમાંથી ઉગારી લીધી! ઓ વીર! એ વીર ! મારો વર જ મારો પ્રિયતમ.
વરની ભક્તિએ જ મારી બુદ્ધિને સ્વચ્છ કરી, મારા કર્મને નિષ્કામ કર્યું. મારાં અહં અને આસક્તિને ચૂર ચૂર કરી નાખ્યા. મારા અનિષ્ટ રાગનું ઈષ્ટ મહારાગમાં રૂપાન્તર કર્યું.
ભાઈ અંબડ! બીજું બધું ય હોય કે ન હોય- એ ચાલે, પણ વીરની ભક્તિ વિના તે મારે પળ પણ ન ચાલે હોં !”
ભક્તિઘેલી સુલસાને પુનઃ નમસ્કાર કરીને અંબડ ચાલતે થયા.
જ્ઞાન, ધ્યાન, તપ અને ભક્તિ-આ બધા ય યુગમાં સુંદર તે ભક્તિગ! સલામતી પણ ભક્તિયોગમાં! સરળમાં સરળ પણ ભક્તિયોગ!
