________________
[૨૦૪)
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ તીર્થંકર પધાર્યા છે, તમે નહિ. આવે તે તમારું સમક્તિ જશે હોં!”
સુલસાએ વાત સાંભળી લીધી. મારા નાથ, મારા તરણ તારણહાર મહાવીરદેવ. આ અવસર્પિણીના છેલ્લા-ચોવીસમાં જિન! હવે કઈ જિન થઈ શકે જ નહિ. પ્રભુનું વચન છે. મારે કાંઈ જવું નથી. કો'ક ઈન્દ્રજાલિક આવ્ય લાગે છે. આખા નગરને ભરમાવી રહ્યો છે; નાહકનો.
સહુ ગયા; સુલસા ન જ ગઈ
હવે તે અંબડ પરિવ્રાજક થાક્યો. જ્યારે તાપસના રૂપે એણે ભિક્ષા પણ ન આપી અને બ્રહ્મા વગેરેને રૂપે એ લગીરે ચલિત ન થઈ ત્યારે એણે ઈન્દ્રજાળ સમેટી લીધી. તે સુલસાને ઘેર આવ્યા. પ્રભુ વીરના ધર્મલાભની પાછળ પડેલી સુસાની અવિહડ શ્રદ્ધાવિન્ત ભક્તિની ભૂમિકાને તેને સાક્ષાત્કાર થયો.
મહાશ્રાવિકા ! આપને અંતરના ભાવભર્યા નમસ્કાર ! ભગવાન મહાવીરે પોતાના શ્રીમુખેથી આપને ધર્મલાભ કહેવડાવ્યા છે.” અંબડે પ્રભુ વીરને સંદેશ જણ.
“અહા! ધન્ય દિવસ! ધન્ય શ્રવણ! આજે હું કૃતપુણ્યા બની ! શ્રાવિકાઓમાં અગ્રણી બની ! પરમકૃપાળુ પરમાત્માએ મને ધર્મલાભ કહેવડાવ્યું.” એક જ પળમાં સુલસા આનંદવિભેર બની ગઈ. એ આગંતુક શ્રાવકને વધાવવા સામે ગઈ. ભક્તિરસે ઓળળ બની ગઈ. સુલસાને જીવનની અબજે પળોમાં એ શિરમોર પળ હતી, જ્યારે પ્રભુ વીરે એને “ધર્મલાભ જણાવ્યું. એ પળે એની સાડા ત્રણ કોડ રેમરાજિયે વિકસ્વર થઈ હતી ! એના અસંખ્ય આત્મપ્રદેશ ઉપર ભક્તિ-નૃત્યને અનિર્વાચ આનંદના ઊભરાતા હતા. - પરિવ્રાજક સંબડે કહ્યું, “મહાશ્રાવિકા! ભગવાન મહાવીર દેવના સંદેશને પૂરો તાગ પામવા માટે મેં જ વિવિધ સ્વરૂપ
