________________
પ્રભુભક્તા સુલસા
[૨૦૧]
યુવરાજ કુમાર અભયના સમયસરના અનુપમ પ્રતિષ્ઠાથી તે એ ચ આશ્વાસન પામ્યાં.
કાળમીંઢ દીવાલાને પણ પાણી કરી મૂકે તેવા તે દ ંપતીના કરુણ કલ્પાન્ત ક્ષણિક નીવડયા.
નાગ રથિક સ્વસ્થ થયા. સુલસા સવિશેષ ધર્માસ્ય થઈ. એણે એના રાહ નક્કી કરી લીધે. હવે એને રાહબર દેખાયા; પરમાત્મા મહાવીરદેવ. હવે એને સમવસરણની દેશનાના પ્રત્યેક શબ્દ અમૂલખ જણાયો. હવે એને પરમિપતાએ ઉપદેશેલી પુ૬ગલની ક્ષણભંગુરતા, સ્વજનાની અશણુતા અને અમાનું આ જગતમાં એકત આંખ સામે રમવા લાગ્યુ. હવે એને સમજાયું કે પરમપિતા શા માટે આ જગતને અસાર કહેતા હતા? કાં ય રાગભાવે ચિત્તને ડરવાના નિષેધ શા માટે કરતા હતા ? હવે એને કર્મીની પરવશતા સાલવા લાગી; ‘પુણ્યકર્મ પણ અંતે તે સેનાની એડી છે!' એ વીરવાણી હાડોહાડ જચવા લાગી.
વીરના પથ ઉપર ડગ માંડતી સુલસાએ વેગ હવે વધારી
મૂકયો.
પુત્રાના સ્નેહને એણે પરમપિતા તરફ વિશેષ વાળ્યેા. પુત્રનું સ્મરણ કરતા ચિત્તને એણે વીરના ચરણે મૂકી દીધું, અને....સુલસા ભક્ત બની ગઈ; ભગવાન વીરની.
સુલસા પુત્રની રાગી મટીને મહારાગી થઈ ગઈ; મહાવીરદેવની. સુલસા માતા મટીને મહાશ્રાવિકા બની ગઈ; મહામાહેણુ મહાવીરદેવની.
એણે વાઘા સજ્યા ભક્તિના.
એણે અલકાર બનાવ્યા, ભક્તિના
એણે તનમાં તેલ અને તબેલ પૂર્યાં; ભક્તિનાં.
