________________
[૨] સાધ્વી મૃગાવતી
અજય! વત્સ! તને ખબર મળ્યા કે છેલ્લી રાત્રિએ મહાસતી મૃગાવતીજી અને ચંદનબાળાજીના અંતરમાં કેવળજ્ઞાનને પ્રકાશ પથરાયે?
“હુંબે ય ગુરુ-શિષ્યને? એક સાથે એક જ રાતે!” અષે સાશ્ચર્ય પૂછયું.
હા, એક જ રાતે! તેમાં ય ખૂબીની વાત તે એ બની કે પહેલું કેવળજ્ઞાન શિષ્યા મૃગાવતીને થયું અને પછી ગુરુણી ચંદનબાળાઓને થયું. તે ય પાછું મૃગાવતીના જ નિમિત્તે !” સંજયે કહ્યું.
વાત એમ બની ગઈ કે કાલે પરમકૃપાળુ પરમાત્માની દેશના સાંભળવા સૂર્ય-ચંદ્ર દેવે પિતાના મૂળ વિમાન સાથે નીચે આવ્યા હતા. સૂર્યાસ્તને સમય થઈ જવા છતાં વિમાન ત્યાં જ હતું એટલે તેના પ્રકાશને લીધે દેશના સાંભળવા આવેલા મૃગાવતીજી ઊઠી ગયાં નહિ. જ્યારે વિમાન ગયું કે તરત અંધારું થઈ ગયું! મહાસતીજી ગભરાઈ ગયાં! હાંફળા-ફાંફળા એ પહોંચ્યાં એમની વસતિમાં!
શમણસંઘની નાયિકા ચંદનબાળાજીએ આ પ્રમાદ સેવવા અંગે હળવો ઠપકે આપતાં કહ્યું, “આયે! તમારા જેવી ખાનદાન સાધ્વીને આ રીતે આચરણ કરવાનું ઉચિત ન ગણાય.”
બસ, આટલું કહીને ગુરુણીજી તે નિદ્રાધીન થઈ ગયાં. પરંતુ મૃગાવતીજીના માથે આભ જ તૂટી પડયું હતું. પોતાની ભૂલને એમને ભારે પશ્ચાત્તાપ થયો. ગુરુજીને ચિંતા કરાવી! મારા પ્રાણસમાં મારા ગુરુણીજીના અંતરને મેં દુભાવ્યું ! અરરર... ક્યા જન્મારે આ પાપથી છૂટીશ? મેં કેવી ભૂલ કરી નાખી?”
