________________
એક કઠિયારા
[૧૬૫]
રાજગૃહીનાં બજારોના એ ચાક હતા.
હજી તેા હૈા પણુ ફાટયો ન હતા ત્યાં એ ચેકમાં એક માણસ ઊભા રહીને માટેથી બૂમો પાડવા લાગ્યા; એ, કોઈ લઈ જાઓ; આ સુવર્ણના ત્રણ ઢગલા. મ`ત્રીશ્વર અભયકુમાર મફતમાં આપી દે છે! કાઈ લઈ જાએ રે! લઈ જાઓ.’
ધનના ઢગલા દેખીને – તેમાં ય મફતમાં મળતા જાણીને કાણુ દોડી ન આવે! સહુ દોડી આવ્યા. બધાને દૂર ઊભા રાખીને પેલા માણસ બેલ્થા, ‘જરા થેાભી જાએ. મારી વાત સાંભળી લે. આ ત્રણેય ઢગલા મફતમાં – સાવ મફતમાં આપી દેવાના છે. પણ એક શરત છે કે સુવર્ણ લેનારા માણસે જીવનભર અગ્નિ, પાણી અને મૈથુનનું સેવન કરવાનું નથી. આ શરત જેને મજૂર હાય તે મફત – સાવ મફતમાં લઈ જાઓ.’
-
પણ આ શરત સાંભળતાં જ સહુ છી’કવા લાગ્યા. હાં....છી, હાં...છી, બધાં ય એ કદમ પીછેડ કરી ગયા.
હજારો માણસે ની એ ઠઠ જામી હતી. એક પણ મરદ આગળ ન આવ્યા. એ જોઇ ને મ`ત્રીશ્વર અભય એક ખૂણામાંથી બહાર નીકળી આવ્યા. મેદનીની સામે ઘેાડા ઊભા રાખીને બોલ્યા,
આ મગધના પ્રજાજના ! જે કાંઈ બોલે તે વિચારીને ખેલતા શીખેા. ઉતાવળથી અપાઈ જતા અભિપ્રાયા કયારેક ઘણું મોટું નુકસાન કરી દે છે.
સાનામહેારના આ ત્રણેય ઢગલા સાવ મફતમાં આપી દેવાની જાહેરાત છતાં તમારામાંથી એક પણ મરદ આગળ ન આવ્યે એમ ને?” ટાળામાં કાંઈક ગણગણાટ શરૂ થઈ ગયા.
શાંત રહે. મને ખખર છે કે તમને મારી શરત પરવડતી નથી. શું અગ્નિ – પાણીનું સેવન ન કરવું અને મૈથુનને ન સેવવું એ એટલી બધી કઠિન મામત તમને લાગે છે? આટલી બધી
