________________
[૧૫]
એક કઠિયારો ગણધર ભગવંત સુધર્માસ્વામીજીએ પ્રાતઃકાળે એકાએક રાજગૃહનગરીમાંથી વિહારની તૈયારી કરી.
મુનિઓ! જે દેશમાં મુનિ પ્રત્યે અનાદર થાય ત્યાં મુનિથી. રહેવાય નહિ. ગઈ કાલે આપણે એક ભવ્યાત્મા કઠિયારાને દીક્ષા આપી. લોકે તેની નિંદા કરે છે. લેકે કહેતા સંભળાય છે કે, અમે આટલે ધર્મ પામેલાઓ સાધુ ન થયા, અને આજકાલને અબૂઝ સાધુ થઈ જાય! શું છે આ તેફાન?
“નિ ! જે લક્ષ્મી એક પુરુષાથી પિતા, વર્ષોના પુરુષાર્થે પણ મેળવી શકતા નથી, તે લક્ષ્મી તેને પુણ્યશાળી દીકરો મેળવી લે છે. વયને ત્યાં કઈ સંબંધ નથી, ખેર, આપણે વાદમાં ઊતરવું નથી. સજજ થાઓ. અત્યારે આપણે મગધ. છોડી જઈએ.”
ત્યાં જ બુદ્ધિનિધાન મંત્રીશ્વર અભયકુમાર, ભગવાન સુધર્મા સ્વામીજીને વંદન કરવા માટે આવ્યા. પરિસ્થિતિ જોઈને જરાક ચમક્યા. આ શું? ભગવંતને વિહાર શાથી?
“પ્રભુ! કેમ આમ ?” મંત્રીશ્વરે હાથ જોડીને પૂછ્યું. “અભય! જ્યાં પ્રીતને ભંગ થાય ત્યાં રહેવું ગ્ય નથી.” પણ શું બન્યું મારા પ્રભુ!
ભગવાન સુધર્માસ્વામીએ સઘળી વાત કરી. હાથ જોડીને અભય તુરત બેલ્યા, “પ્રભે! મારી ખાતર બે દિવસ આ૫ રેકાઈ જાઓ. હું બધું જ ઠીક કરી દઉં છું. આખું ય વાતાવરણ
સુધરી જશે.”
