________________
[૧૨]
ત્રિભુવનપ્રકારા મહાવીરદેવ
અજય તા પેટ પકડીને હસવા લાગ્યા. આ શું બન્યું ? વાત તો એવી સાંભળવા મળી હતી કે જૈન સાધુને અંદર પૂરવામાં આવ્યા છે અને આ કાણુ નીકળ્યુ' ? કોથળામાંથી બિલાડું?
“ગુરુજી! ગુરુજી! આ શું? મને સમજાવા તે આ ભે!’” સંજય કહે, “વત્સ ! એ ભેદ એમ લે તેવા નથી. જરા પગ ઉપાડ. આપણે રાજા બિ’બિસારના ગુપ્તખંડની બારીએ પહોંચી જઈ એ.”
અન્નેએ પગ ઉપાડયા. મગધરાજના રાજમહેલના વિવિધ ખડામાં એક ગુપ્ત મંત્રણાલય હતુ. તેની પાક્ક્ષી બારીએ એ ય પહોંચી ગયા. ભીંતે કાન દઈને ઊભા રહ્યા. ભારે ગુસ્સામાં મગધરાજ બોલતાં સભળાતા હતા.
“પૂજારી ! આ બધું શું ખફાયુ ? તમે મને રાત્રે શા સમાચાર આપ્યા હતા ? સન્યાસીને તમે જૈન સાધુ માની લીધે ? ભરમેદની વચ્ચે તમે મારા ધમની ઠેકડી ઉડાડી ! હવે એના પરિણામ માટે તૈયાર થઈ જાઓ!”
ખાજુમાં જ ઊભેલી વેશ્યા થરથર ધ્રુજતી હતી. ક'પતા સ્વરે તે ખાલી, “મહારાજ ! એ દોષ પૂજારીના નથી. એ જૈન સાધુ જ હતા. હું રાત્રે આપના આદેશથી એ મંદિરમાં ગઈ ત્યારે મેં પણ એ વેત વસ્ત્રધારી જૈન સાધુને જ જોયા હતા.”
“તા પેઠો જૈન સાધુડા અને નીકળ્યા ખાવા? શી રીતે મને ? કાને તું સમજાવે છે?” રાજા બિંબિસારે ક્રાથી લાલચેાળ થઈ જતાં કહ્યું.
“રાજન્ ! અપરાધ માફ કરો. પણ જે હકીકત બની છે તેમાં મીનમેખ પણ ફેરફાર કરીને અમારે ખેલવાનું શું પ્રયાજન છે ?” જરાક સ્વસ્થ થઈ ને વેશ્યાએ કહ્યુ',
દીનખ`ધા ! આપના આદેશ મુજબ એ જૈન સાધુને ચલાયમાન કરવા હું. બધુ' જ કરી છૂટી. પણ આપને કહુ' કે
