________________
રાજા બિંબસાર
[૧૧૧] ચેલણના. એમને સાથે લઈને આજે એ જઈ રહ્યા હતા. મેટા મોટા મહાવીર ભક્તોને ય ફરમાને મેકલાઈ ગયાં હતાં, વહેલી સવારે મંદિરે હાજર રહેવાનાં.
રાણું ચલણ સંપૂર્ણ સ્વસ્થ હતાં. એમને કેઈ ભીતિ ન હતી, કે ઈ સંદેહ ન હતે; અઘટિત બનવાને. મંદિરે લોકેની ઠઠ જામી હતી
રાજા બિસાર મૂછે વળ દઈને રણ ચેલણાને કંપાવવા નિષ્ફળ પ્રયત્ન કરી રહ્યા હતા.
રાણી ચેલ્લણાને પાકે નિશ્ચય હતો. “મારા સાધુમાં ભરબપોરે ય કશું જોવા ન મળે. રાજા નાહકને બખાડા કરે છે. કાંક પોતે જ ફસાઈ ન જાય! ખાડો ખોદે તે પડે. એ ઉક્તિમાં જે કઈ તથ્ય હોય તે.”
બે ય ધર્મના ભક્તોઅર સપરસ વાદમાં ઊતર્યા હતા. એકબીજા સાથે શરતો મારતા હતા અને જાતજાતની આગાહીઓ કરતા હતા.
ત્યાં રાજા બિંબિસારે હુકમ કર્યો, “પૂજારી બાર ઉઘાડી નાખો અને જગતને જેવા દે આજે જૈન સાધુડાના અનાચારના અખાડા !”
વતાવરણ એકદમ શાંત થઈ ગયું ! સહુની આંખો મંદિરના બારે ચુંટી ગઈ!
અને...બારણું ખૂલ્યું! આ શું ! કહેતાં રાજા બિંબિસારની આંખે ફાટી ગઈ! એકદમ ડઘાઈ ગયા.
રાણું ચલ્લણ ખડખડાટ હસી પડ્યાં
બાર ઉઘડતાંની સાથે જ “અલખ નિરંજન....” બોલતે, હાથમાં ચીપિયે લઈને એક બા નીકળી પડ્યો. એના આખા ય અંગે ભભૂતિ ચોળી હતી. સાથે વેશ્યા હતી.
મહાવીરભક્તોએ આનંદની કિકિયારીઓ પાડી. બીજાઓનાં મેં કરમાઈ ગયાં. ધરતી માર્ગ આપે તે અંદર ઊતરી જાય એટલા શરમિંદા બની ગયા. ભેંય ભારે પડી.
