________________
ચંદનબાળા
[૮૫] ગંભીર પગલે ચાલતા પ્રભુ ધનાવહ શેઠના ઘર નજદીકમાં આવ્યા. અતિથિને સત્કારીને પારણું કરવાને ચંદના મને મન વિચાર કરતી હતી ત્યાં અતિથિ-શિરોમણિ ખુદ વીર પ્રભુ જ તે તરફ પઘાર્યા. ચંદનાને આનંદ નિરવધિ બની ગયે. એણે બૂમ પાડીને પ્રભુને વિનંતિ કરી, “દેવ! આ તરફ પધારે. મને લાભ આપે.”
પ્રભુએ એની સામે જોયું. અભિગ્રહની બધી શરતે પૂરી થતી હતી, પરંતુ એક વાતની ખામી હતી કે એની આંખે આંસુ ન હતાં. બસ.પ્રભુ તે તરફ આગળ ન વધતાં ત્યાંથી જ પાછા ફર્યા.
અને ચંદનાએ પોક મૂકી રે! અભાગણી! પરમાત્મા પણ તારા ભાગ્યમાં નથી. જા, જા, બળી મર. હવે, જાણે કે એ મનેમન પિતાને જ કારમે ઉપાલંભ દેતી હતી.
રડતાં રડતાં ચંદનાએ કહ્યું, “એ દેવ! આ દાસી ઉપર અનુગ્રહ કરે. મને તરછોડે નહિ. આપ પપકાર પ્રવણ છે, તે પધારે, મારા સાંત્વન ખાતર મને લાભ આપે.”
રડતા અવાજના શબ્દો ઉપરથી પ્રભુએ ફરી તેની સામે જોયું. હવે ખૂટતી કલમ પૂરી થઈ ચૂકી હતી.
અને દેવાધિદેવ તેની તરફ આગળ વધ્યા. એ જ પળે પાછળ રહેલા વૃદમાં હર્ષની ચિચિયારીઓ પાડી.
કઈ બેલ્યું, “પારણું ! પારણું પ્રભુની અભિગ્રહપૂતિની પતેતી પળની પ્રતીક્ષા કરી રહેલા દેવગણમાં ય પારણાની શક્યતાની વાત વીજળીવેગે પ્રસરી ગઈ!
આ બાજુ ચંદનાએ પ્રભુને બાકુળા વહેરાવ્યા.
આનંદવિભોર બની ગયેલે માનવગણ મન મૂકીને રાજમાર્ગ ઉપર નાચવા લાગે! દેવગણે સાડા બાર કોડ નામહોરની વૃષ્ટિ
