________________
* * *
w w
www
- ૧
૩૦૦ : મય–ગલાગલ કરવા આવ્યા છીએ. આપણે પારસ્પરિક સ્વાથી ભાવનાઓથી જગવેલાં યુદ્ધોને કારણે પૃથ્વી નરક બની રહી છે. આ નરકને અન્ય કેઈ મિટાવે, એ પહેલાં આપણે મિટાવીએ. આ પુણ્યકાર્યમાં આપણી મિત્રી જે કંઈ કાર્યસાધક નીવડી શકે તે, આપને ઉદાર હાથ લંબાવે ?
અવનિપતિએ હાથ લંબાવ્યું, પણ માંથી એકે શબ્દ નીકળી ન શક્યો. મન-ચિત્તમાં ભયંકર વાવાઝોડું પ્રસરી રહ્યું હતું. આ વખતે પાછળ ઊભેલાં રાણી પદ્માવતી આગળ આવ્યાં :
“પિતાજી, પ્રણામ સ્વીકારશેને પુત્રીના !”
“કાણ પુત્રી? વાસુ?” અવન્તિપતિથી અચાનક બોલાઈ ગયું. ને એમણે પદ્માવતી સામે જોયું. વાસવદત્તા તે હજી પગમાં જ પડી હતી.
પિતાજી, એક નહિ પણ બબે પુત્રીઓ ખોળે બેસવા આવી છે. જમાઈ પણ પુત્રના હકનો દાવો કરીને આવે છે. પળને વધાવી લે–આપની કીર્તિ અમર કરી લે. પિતાજી, ભગવાન મહાવીરે કહ્યું છે, કે એક જ રાતે તારા ને મારા જીવતરના બંધ તૂટવાના છે. આપ હસે ને જગ રહે, એવું બને તે જ જીવતર જીવ્યું ધન્ય!”
“વાસુ, મને ટેકો આપ! બેટા, હું મૂંઝાઈ ગયે છું, ને અંતરની અકળામણમાં અવનિપતિ વાસવદત્તાને ભેટી પડ્યા. એમની આંખમાંથી શ્રાવણ-ભાદરે વરસી રહ્યા. તેમણે એક પછી એક સહુનું સ્વાગત કરતાં, બહાર ઊભા ઊભા બધે ખેલ જોતા મંત્રી રાજને બૂમ મારીને અંદર બોલાવ્યા.
