________________
મરીને માળ લેવાની રીત : ૩૦૧ મંત્રીરાજ, આસન તે લાવે. બધાં કેટલી વારથી ઊભાં છે!”
“પિતાજી, પહેલાં ક્ષમા આપ, પછી આપના અંતરમાં આસન આપે. એ વિના આ આસન નિરર્થક છે,” વાસવદત્તાએ કહ્યું.
ક્ષમા હું શું આપું? રે! મારાં બાળકે જેટલુંય હૃદયબળ મારી પાસે નથી ! મારા જીવતરથી મને શરમ આવે છે. જીવનનું ઓદાર્ય હું જાણતા નથી. જીવનભર માત્ર સિંહના અમોઘ બળની જ ઉપાસના કરી,ને એ બળ મેળવીને હું પશુ બને. પશુને ધર્મની સમજ કેવી? અને ધર્મ વિનાનું જીવતર કેવું અકારું થઈ પડે છે! તલવારથી સહુ કે વશ થઈ શકે, પણ અંતરની વહાલપ ન મળી શકે. મારા વિજયે વગડાના વાઘ જેવા હતા, જેના પ્રત્યેક વિજયે સર્વનાશ સિવાય કંઈ ન સજયું! હું તમ સહુની પાસે ક્ષમા માગું છું, અવન્તિપતિ જીવનભરમાં આજે પહેલી વાર નમતા હતા.
રાજા ઉદયને તેમના હાથ પકડીને કહ્યું: “અમને શર માવશે નહિ, મહારાજ ! અમે તે આપનાં છે!”
આજની ઘડી ધન્ય છે. અરે, મને ધન્ય છે!” અવન્તિપતિ એટલું બોલતા બોલતા સહુને ભેટી પડયા. બધાની આંખમાંથી હર્ષનાં અશ્ર સરી રહ્યાં.
એવામાં વન પાલક વધામણું લાવ્યા: “મહારાજ, નજીકના વનમાં જ્ઞાતપુત્ર મહાવીર પધાર્યા છે.”
ધન્ય ઘડી, ધન્ય ભાગ્ય! ચાલે, સહુ એ મંગળમંદિર પ્રભુના દર્શને!
અવન્તિમાં જાણે ઉત્સવ ઉજવાઈ રહ્યો.
