________________
૨૭૬ : મત્સ્ય-ગલાગલ
લીધે તે સિવાય બીજો માર્ગ નહાતા. અન્તિમાં વત્સરાજે બતાવેલું પરાક્રમ પણ એની તમારા જમાઈ બનવાની યાગ્યતાને અનુરૂપ હતું. એના દેશ નાના હશે, પણ એની કીર્તિ માટી છે. એના સ્વભાવ તા ન ભૂલી શકીએ તેવા મીઠા છે.
પિતાજી, એક વાર આ નમાયી પુત્રીને માફ કરે, ને ખાળે લે! શું આપ એ સ્વકથન ભૂલી ગયા કે પુત્રી, તને વય વરથી વરાવીશ ને વત્સદેશ જેવા દેશ કરિયાવરમાં આપીશ. અને વસ્તુ ખની છે, માત્ર આપના આશીર્વાદ ખાકી છે. આપની કુશળતાના સમાચાર માટે ઉત્કંઠિત છું. લિ. આપની અપરાધી દુહિતા વાસવદત્તા !'
આ પત્ર મત્રીરાજ અને રાજસભાને પિગળાવી નાખી. મંત્રીરાજે હિંમતભેર ઘણા દિવસે પેાતાને અભિપ્રાય પ્રગટ કર્યા: ‘ મહારાજ! દીકરી તે પારકી થાપણ કહેવાય. એણે હાથે કરીને પેાતાના ભાવિની પસ’દગી કરી લીધી, એમાં તે આપણી જવાખદારી ઓછી થઇ. કાલે ગમે તેવું દુ:ખ હશે, પણ દીકરી રાતી તા નહિ આવે ને ! અને વત્સરાજ જેવા જમાઈ પણ....
'
• કાણુ જમાઈ ! ” અવન્તિપતિ ચિડાઈ ગયા. · મંત્રીશજ, વાસવદત્તા મારી દીકરી નથી, વત્સરાજ મારે જમાઈ નથી. એણે જમનાં તેડાં હાથે કરીને નેતર્યા છે. દીકરીને નામે દયા માગે છે! કાયર નહિ તે શુ ? ?
અર્થાન્તપતિના ક્રોધને સહુ સમજતા હતા કે વધુ એ-ચાર ભભૂકાવવાની જરૂર નહાતી, પણ છાંટવાની આવશ્યક્તા હતી.
જાણુતા હતા. મંત્રીરાજ શબ્દો એટલી એ ક્રોધને મોનશાન્તિનાં મિષ્ટ જળ
