________________
સારમાણસાઈનું દુઃખ : ૨૦ એમાં બેઠી એક સોળે શણગાર સજેલી સુંદર સ્ત્રો બેઠી બેઠી રડતી હતી. છીપમાંથી મોતી ગરે એમ સુંદર સુંદર આંખમાંથી અશ્રુ ગરતાં હતાં. વત્સરાજને જોઈ એ સુંદરી થડકી ગઈ. એણે કહ્યું: “કાળા માથાના માનવી, તું
“તું કોણ છે?”
હું રાક્ષસની પુત્રી-અંગારવતી!” રડે છે શા માટે?”
મારા બાપનાં બુરાં કૃત્યો નીરખીને. અરે, એ જાનવરને મારે એ તે ઠીક, પણ માણસને ય મારીને ખાઈ જાય છે. એના દિલમાં દયા નથી, પ્રેમ નથી, માનવતા નથી. મેં વિરોધ કર્યો તો મને પણ પૂરી રાખે છે, ને સતાવે છે! આ૫ કોણ છે ? ”
હું પૃથવી પરથી પાપીઓને ભાર ઓછો કરનાર એક શૂરવીર ક્ષત્રિય છું. આજ રાક્ષસનાં સેએ સે વર્ષ પૂરાં થયાં સમજે !”
ના, ના, વીર પુરુષ ! એ એવો બલીષ છે, કે તું એને હરાવી શકીશ નહિ! તારું રૂપ ને તારી સુંદર મુદ્રા કહી આપે છે, કે તું કઈ ભદ્ર પુરુષ છે. જલદી ચાલ્યા જા! તારા જીવિતને પ્રિય લેખતે હોય તે આ કાળગુફામાંથી જલદી ભાગી છૂટ!”
કેસરી સિંહ નાનું હોય છે, છતાં મદમસ્ત હાથીને હરાવી શકે છે. સુંદરી, હું અહીંથી પાછો ફરું તે મને જન્મ
