________________
૧૨૨ : મત્સ્ય-ગલાગલ વેરના પિકારે અંતરમાં પડતા હતા. ઊંઘ ઊડી ગઈ હતી. સ્વસ્થતા હરાઈ ગઈ હતી. મૂડીમાં તો માત્ર વત્સદેશના રાજમહાલયમાંથી ચોરીને આણેલી રાણી મૃગાવતીની સોંગસુંદર છબી હતી
શિષ્ય કહ્યું “ગુરુદેવ, કંઈ વાત સંભળાવો.”
વત્સ!” ગુરુદેવે કહ્યું. “હું એજ ઈચ્છામાં હતું. જો કે સાધુ માટે સામાન્ય રીતે રાજકથાને નિષેધ છે, પણ જે નગરીમાં આપણે જઈ રહ્યા છે એને વિષે, એની પ્રજા ને એના રાજ વિષે પુરતા ખ્યાલ આવે તે માટે એક કથા કહું છું. ભગવાન મહાવીરને પણ સ્પર્શતી છે, એટલે ધર્મકથા પણ કહી શકાય. હે શિષ્ય! આ કથા સાચી છે, ને બનેલી. છે અને એ વિષે સંદેહની લેશ પણ આવશ્યકતા નથી.”
શિષ્ય કથા સાંભળવામાં દત્તચિત્ત થયો. ચિતારાએ પણ એ તરફ કાન માંડ્યા. ક્ષિપ્રાના તટ ઉપર પૂરી શાન્તિ હતી. આકાશમાં ચંદ્ર પણ સુધા ઢળી રહ્યો હતો. નદીતીરે આવેલી અભિસારિકાઓના ઝબૂક દીવડા ને ઝાંઝરને મૃદુરવ આછો આછો સંભળાઈને લુપ્ત થઈ જતા હતા.
વત્સ!” ગુરુદેવે વાત આરંભી, “પતિતપાવન ભગવાન મહાવીરદેવને સર્વ પ્રથમ નમસ્કાર હો. હે શિષ્ય, એ મહાપ્રભુની પરિષદામાં જાત જાતના ને ભાત ભાતના ભક્તો છે. પાપ તરફ પૂર્ણ અચિ રાખનાર એ મહાપ્રભુ, પાપીઓને તિરસ્કાર કરતા નથી, બલકે એમને પ્રેમભયો સત્કાર કરે છે. દીન, હીન, દંભી કે દૂષિત કઈ આત્માનું મન, કદી કડવી વાણીથી કે કઠેર વ્યવહારથી દુભવતા નથી.
