________________
કાણુ કાના ન્યાય કરે : ૧૦૧ નિર્લજ્જ ચિત્રકાર ! શું દેવી રાજુલના આવા પ્રસંગ આળેખી શકાય ? ગમે તેવા પુત્ર માતાની નગ્નતા નીરખી શકે? અરે, નીરખીને આળેખી શકે? ધિક્કાર હો મને, કે આ છબીઓ મેં નીરખ્યા કરી ને વખાણ્યા કરી ! ધમ ને નામે પણ કેવળ કામને પાધ્યેા ! વત્સરાજે હાથમાં રહેલા રાજદડથી એ છંખીને તેાડી નાખી નષ્ટભ્રષ્ટ કરી નાખી !
જરા આગળ વધ્યા ત્યાં બીજું ચિત્ર આવ્યું. ચિતારાએ એમાં સુવર્ણ રંગો પૂરીને અજબ કારીગરી આણી હતી. એ ચિત્રલક પ્રસન્નચદ્ર રાજવીના પુત્ર વલ્કલચીરીને જ ંગલનું જીવન છેડાવીને શહેરમાં આણવા ગયેલી વેશ્યાઓનું હતું. જીવનભર સ્ત્રીને ન નીરખનાર પેલા વનમાનવ જેવા વલ્કલચીરી પાસે પેાતાના ઉન્નત વક્ષસ્થળના સ્પર્શી કરાવતી વેશ્યાઓને પેલા કુમાર જ્યારે આશ્ચર્ય થી પૂછે છે, કે તમારી છાતી પર આ કાં ફળ ઊગ્યાં છે, ત્યારે વેશ્યાઓ કહે છે, કે એ ફળ શહેરમાં જ થાય છે, ને ખૂબ રસીલાં થાય છે. મારી સાથે ચાલે તા તારી ઇચ્છા મુજમ ચખાડું !
“ છે. કાઈ હાજર ? ” વત્સરાજે બ્રૂમ પાડી. પાછળ જ દાસ-દાસીઓનું ટાળું પડી આજ્ઞા ઉઠાવવા સજ્જ ખડું હતું. “ શું માણસાનાં મન છે—વિષ્ટાની માખી જેવાં ! મીઠાઈના ભરેલા થાળ મૂકી વિષ્ટા પર જ જઇને બેસે. જલાવી દે આ ચિત્રને ! ”
ગઈ કાલે જ જેની ઉત્કૃષ્ટતાનાં વખાણ કરતાં રાજાજી થાકતા નહેાતા, એને જ આજ અગ્નિને આધીન ! પણુ
