________________
: મહાયોગી: ૭૧ શિરેથી શાપ ટળ્યાને એમને સંતોષ હતું. એમણે જે જોયું તે દશ્ય અપૂર્વ હતું.
પ્રભુ તેજકિરણે વહાવતા સ્થિર ખડા હતા. ચંદના ભક્તિઝરણું વહાવતી પૃથ્વી પર મસ્તક નમાવીને પડી હતી. વાહ રે વાહ! કયું જ્ઞાન આ ભક્તિને જીતી શકે ! એ ઘેલી કંઈ કંઈ લાવી રહી હતી. જાણે એના દિલના બાગમાં કવિતાનાં સુમન ખીલ્યાં હતાં.
પ્રભુ, સ્વાતિતરસ્યાં ચક્ષુ-ચાતકોને આજ મેઘ મળે છે. આશાનિરાશાના હંસોને મેતીને ચાર મળે. છે. વેદના ને વિષાદની ભૂમિ પર આશાનાં અમર ફૂલ ખીલ્યાં છે. આજ ભક્તને ભગવાન મળે છે. બેટીને બાપ મળે છે. બહેનને ભાઈ મળે છે. આવા સંતોષમાં જ જીવનનો અંત આવી જાય તે...”
પ્રભુ તો હજી મરતા ખડા હતા. રાજા-રાણીએ પ્રભુના ચરણ વાંદ્યા. અપૂર્વ ભાગ્યને વરનારી ચંદનાને ઊભી કરી સાતા પૂછી, ત્યાં તે અચાનક એક વૃદ્ધ ડેસો ભીડને ચરતે ધસી આવ્યું. એણે ચંદનાને ઊંચકી લીધી ને રડતે રડતે નાચતે નાચતે બેલવા લાગે.
“ધન્ય હો રાજકુંવરી વસુમતીને ! અવગતે ગયેલાં માબાપ આજે સદગતિ વર્યા. જ્ય જયકાર હે ચંપાનગરીની કુંવરીને !”
ચંપાનગરીની કુંવરી ! રાજા દધિવાહનની પુત્રી !” સર્વત્ર જાણે અચંબાની લહરી પ્રસરી ગઈ
