________________
૭૦ : મત્સ્ય-ગલાગલ ભવ આખો કાઢવાને હતે. રેઉં તે પાર ક્યાં આવે? કર્મ અને પુરુષાર્થનાં દ્રોને સદા યાદ કર્યા કરતી. તમને આવતા જોયા. જાણે શરીરને ત્યાં પ્રાણને આવતો ભા ને અંતર મલકી રહ્યું. પણ પછી તે દુર્ભાગીના સુખની જેમ આપને જતા જોયા ને ન રહેવાયું. સૂર્યપ્રકાશના સ્પશે હેમંતનું ઝરણું વહી નીકળે, એમ થીજેલા અંતરમાંથી આંસુ વહી નીકળ્યાં. ધન્ય ભાગ્ય આજ મારું ગણું! સંસારમાં હવે ચંદન હીન નહિ, દીન નહિ! તમારા દર્શને એ ભાભવ તરી ગઈ. મારો આત્મા અજેય બની ગયે, કાયાના ભલે કણ કણ થાય, જુલમગારે ભલે એને છુંદે-મને કોઈ ઊની આંચ પણ નહીં પહોંચાડી શકે. દેવ, હું તે ન્યાલ થઈ ગઈ”
પ્રભુ તે દિવ્ય મૌન ધારીને, અંતરના પડદા મૌન વાણીથી ઉચોદી રહ્યા હતા. માનવતાના પરાગ સમું એમનું જીવનમાધુર્ય વાતાવરણમાં મધુરતા પ્રસારી રહ્યું હતું. જાણે કદી ત્યાં શક નહોતે, સંતાપ નહોતે.
ધનાવહ શેઠનું વિશાળ પ્રાંગણ માનવમેદનીથી ભરાઈ ગયું હતું. જનસમુદાય પ્રભુને અભિગ્રહ પૂર્ણ થવાથી ગેલમાં આવી ગયેલ હતા. કોઈ ભાતભાતનાં વાજિંત્ર બજાવતાં હતાં, કઈ પુષ્પ, અક્ષત, સુવર્ણજવ, મણિમૌક્તિક ઉડાવતાં હતાં. ઘડી પહેલાં નરકની ગંધ જ્યાં પ્રસરી હતી, ત્યાં સ્વર્ગની શોભા પ્રગટી રહી હતી. લોક કહેતાં: “અરે પૃથ્વી એ પૃથ્વી જ છે. સ્વર્ગ ને નરક ખડાં કરનારાં આપણે જ છીએ.”
રાજા અને રાણી પણ આવી પહોંચ્યાં હતાં. એમના અંતરને આનંદ આજ અંતરમાં સમાતે નહે. શહેરને
