________________
સૌભાગ્યપંચમી કથા
૧ર૦
દીઠે, (ગુણમંજરી) મૂછ પામી. સ્વસ્થ થઈ કહેવા લાગી, બહે ભગવન, તુહ્મા વચન સત્ય, મોટું જ્ઞાનમહિમા.” તિવારિ સેઠ કહવા લાગા-“હે ગુરૂરાજ, એહના શરીરથી રાગ જાઈ તે ઉપાય કહો.” તિવાર જ્ઞાન–આરાધન વિધિ દેવાડો, “અજૂઆલી પાંચમિ દિને ચઉવિહાર, પસહ ઉપવાસ કરઈ, સાથિઓ આગલિ ભરઇ, પાંચ વાટિનો ધૃતમય દીવો અર્ષ કરઈ, મેવા, પકવાન ફલ પાંચ પાંચ જાતિના સર્વ આલિ હેઈ, પૂર્વ દિશ તથા ઉત્તર દિશિ સામે બેસી નમો નાગરણ એ પદ સહસ્ત્ર સહસ્ત્ર ગણુઈ, પવિત્ર થઈ પૂજા ત્રિસંયે કર; જે પસહ કી હોય તો તે દિનઈ એતલે. વિધિ ન કરી સકઈ તો બિજઈ દિનિ પારણું કરઈ તે વિધિ સાચવીનઈ કરઈ. પાંચ વરસ અને પાંચ માસ એ રિતિ કરઈ, જે માસઈ માસ ન કરી સકઈ તો કાર્તિક શુદિ પાંચમ યાજજીવ આરાધઈ જ્ઞાન શરીરની નીરોગતા પાવૈ; દેવલોક, અનુક્રમિં મેક્ષસુખ પામઈ. પછી ઉજમણુઈ ૫ પ્રાસાદ, ૫ જિનબિંબ, ૫ પાટી, ૫ પ્રતિ, ૫ ઠવણી, ૫ નોકરવાલી, ૫ રોમાલ ઈત્યાદિક પાંચ પાંચ વસ્તુની વિધે ઉજમણું કરઈ ”
એહવું સાંભળી તે તપ ગુણમંજરીઈ આદર્યો. ભલા વિદ્યાનું કહિક વચન જીવિતવ્યની આશાવંત પુરુષ માનઇ તિમ માનીને આદરિઉં. - હવઈ એહવા અવસરનઈ વિષઈ રાજાઈ સાધુ-પુરંદર પૂજ્યા,
સ્વામિન, માહરે પુત્ર વરદત્ત, તેહનઈ મૂર્ણપણું, કુષ્ટરોગ, કિસે કર્મ થયો તે કૃપા કરી કહે.” તિવારે તેહને પાછલો ભવ ગુરુ કહેવા લાગ્યાઃ
એહ જંબુદીપ ભારતને વિષઈ શ્રીપુર નામા નગર છઈ, તિહાં વસુ નામા સેઠિ વસઈ છઈ, મહદ્ધિક છઈ, તેહના પુત્ર બે; વસુદેવ અનઈ વસુસાર. એકદા સમયેં ક્રીડા કરવા વનમાં ગયા છઈ. તિહાં મુનિસુન્દરસૂરિ જ્ઞાની ગુરુ વાંદા. તિહાં યોગ્ય જાણી દેસના સાંભલી,
જે પ્રભાતિ તિ મધ્યાહ્ન નહી, જે મધ્યાહને તે સંધ્યા નહી. જે
