________________
જોઈએ, જ્યારે આજના સેવકોમાં કેવળ પોતાના જ હિતની સતત ચિંતા હોય છે અને સ્વામીના હિતની ઉપેક્ષા હોય છે. કેટલાક તો વળી એથીય આગળ વધીને, સ્વામીનું હિત હણાય એવી રીતે પણ સ્વાર્થ સાધવાનો પ્રયત્ન કરતાં અચકાતા નથી. શેઠની મૂર્ખાઈને પણ શાણપણ તરીકે વર્ણવે અને શેઠ અયોગ્ય પ્રવૃત્તિ કરતા હોય તોય શેઠની રૂબરૂ કે પાછળ પણ ‘શેઠ યોગ્ય જ કરે છે એમ બોલ્યા કરે; એવા સેવકોનો આજે તોટો નથી. જો કે, આના બધા જ સેવકો એવા છે એમ આપણે કહેતા નથી, પણ મોટાભાગની દશાનું આ વર્ણન છે.
સભા : આના શેઠીયાઓ પણ એવા છે કે એમની પાસે માખણીયા સેવકો ટકી શકે અને સાચી હિતકારી વાત કરનારા માર્યા જાય.
પૂજ્યશ્રી : આજે શેઠીયાઓમાં એવા ઘણા છે, એ વાતનો ઈન્કાર છે જ નહિ પણ એટલા માત્રથી સેવકો સેવક ધર્મને ચૂકે એ વ્યાજબી નથી. હિતનો માર્ગ તો એ જ છે કે, સૌ પોત-પોતાની ફરજ તરફ લક્ષ્ય આપનારા બને. દરેકને પહેલી ચિન્તા પોતાનાં કર્તવ્યનું પાલન કરવાની હોવી જોઈએ. કર્તવ્યનું યથાર્થપણે પાલન કરતાં વેઠવાનું આવે તો વેઠવાની તૈયારી પણ હોવી ઘટે. બીજી વાત એ છે કે, આજે કેટલાક ઉદ્ધત માણસો પોતાને સાચા બોલા તરીકે ઓળખાવી ‘સાચું બોલ્યા તો સંકટ આવ્યું એવી ફરીયાદ કરનારા છે. આથી જ સેવકોએ સતીપણાના આદર્શને આંખ સામે રાખવો જોઈએ, એમ કહેવાયું. સેવક માત્ર ઉદ્ધતાઈનો તો મૂળમાંથી જ ત્યાગ કરવો જોઈએ અને મન-વચન-કાયાને વિનયથી ઓતપ્રોત બનાવી દેવા જોઈએ. આ પછી પણ અવસરને પીછાવવો, સંયોગો તપાસવા, પરિણામ વિચારવું એ વગેરે સંબંધી વિચક્ષણતા પ્રાપ્ત કરવી જોઈએ. સાચા સેવક બનવા માટે પણ ઓછી લાયકાતની જરૂર છે, એમ ન માનતા. આ તો સેવક ધર્મની વાત નીકળી એટલે સેવકો માટે કહેવાયું, બાકી
પુણ્ય ઘાતાં અસ્તિત્વ અને પ્રભાવનું દર્શન..૩
(૬૫
