________________
સભા સુખી થવાય એ હેતુથી.
પૂજયશ્રી : ત્યાં પાછો એ પ્રશ્ન આવીને ઉભો જ રહો કે, દેવપૂજા અને સાધુસેવા આદિથી તમે કયા પ્રકારના સુખને ઇચ્છો છો ? દુન્યવી સુખને કે મોક્ષસુખને ?
સભા બેય સુખને.
પૂજ્યશ્રી મોક્ષસુખની અભિલાષાવાળાને તો દુન્યવી સુખોનો પણ ત્યાગ કરવો પડે છે. દુન્યવી સુખ અને મોક્ષ સુખ-એ બન્ને સાથે ભોગવી શકાય એવાં સુખો નથી. દુન્યવી સુખની ઈચ્છા પણ મોક્ષસુખની પ્રાપ્તિમાં વિધ્યકર છે; તો પછી બન્ને પ્રકારનાં સુખોને ઇચ્છો છો, એ કેમ બને ?
સભા : ખરી વાત એ છે કે, હજુ આત્મા મોક્ષસુખનો એવો અર્થી બન્યો નથી. મોક્ષ પ્રત્યે અરુચિ નથી. પણ વિચારો અને પરિશ્રમ તો દુન્યવી સુખસામગ્રીની અભિલાષાથી થાય છે.
પૂજ્યશ્રી : ખરેખર, મોક્ષ પ્રત્યે અરુચિ નથી એ પણ એક પ્રકારની લાયકાત છે. દેવપૂજા અને સાધુસેવા દ્વારા દુન્યવી સુખસામગ્રીને નહિ ઈચ્છતાં, એ જ ઈશ્યા કરો કે, “મોક્ષની તીવ્ર રુચિ મારામાં પ્રગટો !' શ્રી વીતરાગ દેવ અને એ તારકની આજ્ઞા મુજબ નિર્ગન્ધ ધર્મનું પરિપાલન કરતાં સુસાધુઓએ બન્નેની પૂજા અને સેવાથી મારા હૈયામાં મોક્ષની ઉત્કટ અભિલાષા પ્રગટો અને મુક્તિની સાધના માટે તત્પરતા પ્રાપ્ત થાઓ, એવી ભાવનાને ખૂબ જ દ્રઢ બનાવો, મુક્તિની સાધના માટે કેટલીક સામગ્રીની પણ આવશ્યક્તા છે. એ માટે તેવી સામગ્રીની ઈચ્છા, એ પાપેચ્છા નથી. એ તો એક અપેક્ષાએ મુક્તિનાં સાધનોની ઈચ્છા છે, એમ પણ કહી શકાય. પણ પહેલાં દુન્યવી સુખનું અથાણું જવું જોઈએ. દુન્યવી સુખોને ભોગવવાની લાલસા નાશ પામવી જોઈએ. દુન્યવી સુખો ભોગવવાની ઈચ્છા, એ પાપનું મૂળ છે. દુન્યવી સુખોને ભોગવવાની
પુણ્ય ઘઘલાં અસ્તિત્વ અને પ્રભાવનું દર્શન...૩
