________________
કાદવમાં પણ હાથ નાખે. એ કિંમતીમાં કિંમતી હીરા કરતાં પણ મનુષ્યજીવનની એક ક્ષણ વધારે કિમતી છે. આત્માને એક ક્ષણનો પણ પ્રમાદ સાલવો જોઈએ. એ દશા પેદા થઈ જાય, તો ઉન્નત પરંપરાવાળું ભવિષ્ય સર્જાયું, એ કાંઈ બહુ મોટી વાત નથી. આપણી તથા પ્રકારની રુચિ અને તૈયારી હોવી જોઈએ.
એકવાર ગાડું ચીલે ચઢી જવું જોઈએ આપણે એક તરફ વસુદત્ત, શ્રીકાન્ત અને ગુણવતી એ ત્રણેયની ભવપરંપરા જોઈ અને બીજી તરફ ધનદત્ત તથા ઘરડા બળદના જીવની ભવપરંપરા પણ જોઈ. વસુદત્ત, શ્રીકાન્ત અને ગુણવતી તિર્યચપણાને પામ્યાં અને તે પછી પણ સંસારમાં દુર્ગતિઓમાં ભટકવા લાગ્યાં, જ્યારે ધનદત્ત અને વૃષભધ્વજ દેવલોકને પામ્યા અને સારી ગતિઓમાં સુખ ભોગવતા ભોગવતાં વિશેષ વિશેષ આરાધના કરવા લાગ્યા.
આ બન્ને ય બાબતોનો વિચાર કરવામાં આવે, તો આપણને એમ થઈ જાય કે, અત્યારે આપણને તક મળી છે. તેનો લાભ લેવામાં ચૂકવા જેવું નથી. આ જીવનથી આપણા આત્માનું ગાડું ચીલે ચઢી જાય, એવું આપણે કરવું જોઈએ. ગાડું ચીલે ચઢયા પછી ધ્યાન તો રાખવું જ પડે, પણ એક્વાર ગાડું ચીલે ચઢે એટલે સાવચેત આત્માની ગતિ સીધે સીધી થયા કરે. એમ કરવા છતાં ભવિતવ્યતાના યોગે બીજું કાંઈ બનશે તો તેની વાત તે વખતે, પણ અત્યારે તો આપણે ચીલે ચઢી જવું જોઈએ ને ? આત્મા એકવાર ચીલે ચઢી ગયો, પછી કદાચ આડી-અવળો ફસી જાય તોય તેને ફરી ચીલો મળ્યા વિના રહે નહિ. આ ભવમાં તો આપણે ધનદત્તની માફક ચીલે ચઢી વાનો જ ઉઘમ કરવો જોઈએ. ભૂખે પેટે ભટકતાં ભટકતાં ભોજનની યાચના કરવા આવેલો તે, સુસાધુઓના ઉપદેશમાં રુચિવો બન્યો અને મુક્તિસાધક ધર્મના ચીલે ચઢયો, તો પરિણામ એ આવ્યું કે, છેલ્લે ૧૫
ઘર્મદેતાં અને પૂર્વભવોની વાતો ..૮
