________________
અને એથી એ વિષયવાસનાના યોગે કાં તો તે વેષને જ ત્યજે અને વેષને કાચ ન ત્યજે તો પણ છૂપા અનાચારોને સેવે ! વાસ્તવિક રીતે તો પૂર્વભવને નહિ માનનારાઓ અને વૈરાગ્ય તથા સન્શાસ્ત્રના અધ્યયન આદિના મહિમાને નહિ સમજનારાઓ જ આવી દલીલો કરી શકે. પહેલી વાત તો એ છે કે, દરેકે દરેક બાળકને દીક્ષિત બનવાનું મન નથી થતું, પણ સંસ્કારી બાળકોને જ દીક્ષિત બનવાનું મન થાય છે. ઉત્સર્ગ-માર્ગે બાળકને એવી દીક્ષા આપવામાં આવતી જ નથી, કે જે વયે તે સર્વથા અણસમજુ હોય. ચારિત્રના પરિણામ આદિને અનુલક્ષીને ઉપકારી મહાપુરુષોએ દીક્ષાની જઘન્ય વય તરીકે આઠ વર્ષની વય ફરમાવેલી છે. આ ઉપરાંત આઠથી સોળ વર્ષની ઉંમરના બાળકને તેની ઈચ્છા માત્રથી જ દીક્ષા અપાતી નથી; પણ સાથે સાથે તેના માતા-પિતાદિની સંમતિ પણ જોવાય છે. બાળક દીક્ષાર્થી હોય અને તેના માતા-પિતાદિની સંમતિ થાય, તો જ તેવા બાળકને યોગ્ય જાગ્યા પછી દીક્ષા અપાય છે. માતા-પિતાદિ પોતાના બાળકોમાં તેવા પ્રકારની કશી જ લાયકાત ન જોતા હોય, તે છતાં પણ દીક્ષા લેવાની સંમતિ આપી દે, એ શું અશક્ય પ્રાય: નથી ? માતા-પિતાદિને સંતાન પ્રત્યે કેટલું વહાલ હોય છે?
સભા: ઘણું
પૂજયશ્રી: મોહ ઉપર અમુક અંશે પણ કાપ મૂક્યા વિના બાલ વયસ્ક સંતાનને દક્ષા અપાવવી, એ શું શક્ય છે ?
સભા: નાજી.
પૂજ્યશ્રી અને પોતાના બાળકમાં જો તથા પ્રકારની કંઈપણ . યોગ્યતા ન દેખાય, તો કલ્યાણકામી પણ માતા-પિતા પોતાના બાળક્ત ત્યજવા કેમ જ તૈયાર થાય? વળી દક્ષા દેનાર ગીતાર્થ મહાત્માઓ પણ દીક્ષાર્થી બાળકના સંસ્કાર આદિ જુએ તે સ્વાભાવિક છે. આ રીતે દીક્ષિત બનેલા બાળક, બાળકાળથી જ સંયમની ક્રિયાઓમાં જોડાય અને સંવેગને પેદા કરનારા તથા પેદા થયેલા સંવેગને વધારનારા શાસ્ત્રોનું અધ્યયન આદિ કરે, એ એવા જ 9
.શ્રી રમ-સીતાની નન્દા અને આજની હાલત
இதில் இஇஇஇஇஇஇஇஇஇஇது
