________________
સફળતા છે !' આ ભાવના સાધુઓની સેવા કરનાર સુશ્રાવકોને હોવી જોઈએ.
આવી ભાવનાથી રંક આદમી, કાંઈ ન હોય તો ટુકડો રોટલો વહોરાવીને પણ પોતાનું કલ્યાણ સાધી શકે છે. જ્યારે મિષ્ટાન આદિ વહોરાવે પણ પોતાને સાધુઓ ઉપર ઉપકાર કરનાર માની પોતાના કરતાં સાધુઓને તુચ્છ માને, પોતાનાથી સાધુઓને દબાયેલા માને, ‘સાધુઓને અમે જ આહારપાણી આદિ આપીને જીવાડીએ છીએ, માટે સાધુઓએ અમારી આજ્ઞા માનવી જોઈએ. આવી ભાવનાવાળો જે હોય, તે આવી પાપભાવનાના યોગે તરતો નથી પણ ડૂબે છે. એને સંયમની કિંમત નથી, એના અંતરમાં સંયમ પ્રત્યે આદરભાવ નથી, નહિતર તો આવી દુષ્ટિવૃત્તિ આવે જ નહિ.
સાધુઓને વહોરાવનારા તો પોતાના સંસારવાસને વખોડે. એ માને કે ‘આ મહાસત્ત્વશાળી અને હું પામર ! વહોરાવતા પણ એને એમ થાય કે ‘આમ સંયમી આત્માઓની ભક્તિ કરતાં કરતાં પણ મારું આવરણ ખસો અને સમ્યફચારિત્રની આરાધના કરવાજોગ સામગ્રી મને પ્રાપ્ત થાઓ !” દેવ-ગુરુ ઉપર ઉપકાર કરવાની વાતો કરનારાઓને કહો કે તમારી જાત ઉપર તો ઉપકાર કરો ! શુભોદયે ક્યાંકથી ભટકતા ભટકતા તમે અહીં આવ્યા છો, પણ અહીંથી ફેર પાછા એવી જ રીતે ચક્રાવામાં પડો નહિ એ પ્રકારનો ઉપકાર તમારા આત્મા ઉપર કરો તોય બસ છે !'
સુદેવ કે સુગુરુ ભક્તિના ભૂખ્યાં હોતા નથી. સુદેવ અને સુગુરુ ભક્તિથી રીઝનારાય હોતા નથી અને ભક્તની તાબેદારી સ્વીકારનારાય હોતા નથી. રોટલા આપનારાના સેવક બને તે બીજા; શ્રી જૈનશાસનના ગુરુએ નહિ. રોટલા આપનારની જ જેને આજ્ઞા ઉઠાવવી હોય, તેણે શા માટે વર્ષો પહેરવો જોઈએ. સંસારમાં શું તાબેદારી ઉઠાવતા પણ કોઈ રોટલો આપે તેમ નહોતું, કે જેથી તે સાધુઓ રોટલા આપનારની તાબેદારી ઉઠાવે ? જે એટલા પામર છે, તે શ્રી જૈનશાસનના સાધુ તો નથી પણ એવા તો આ વેષમાં રહીને શ્રી જૈનશાસનની અપભ્રાજના કરાવનારા છે ! રોટલાની એટલી કિંમત આંકનારામાં મળે તો સંયમ વૃદ્ધિ અને ન મળે તો તપોવૃદ્ધિ' એ ભાવના ક્યાંથી હોય અગર ક્યાંથી આવે ?
હૈયું વિશાળ નિર્મળ જોઈએ અને વસ્તુનો પ્રેમ જોઈએ.૩
