________________
YO CLASS
ઓશીયાળી અયોધ્યભાગ-૫
૧૭૮ આરાધનાની સાચી ઈચ્છા હોય તો અશક્તમાં અશક્ત પણ આત્મા
ધર્મની આરાધનાથી સર્વથા વંચિત રહી જાય એ બનતું નથી; પણ એ માટે આત્મા આત્મચિંતાશીલ બની જવો જોઈએ. મિથ્યાત્વનો ક્ષયોપશમ હોય પણ ચારિત્રમોહનો
ઉદય આ કામ કરે છે શ્રી ભરતજી પણ સમ્યગ્દષ્ટિ છે અને બીજા પણ કેટલાક આત્માઓ સમ્યગ્દષ્ટિ છે. આમ છતાં એકલા શ્રી ભરતજીને જ ગાન્ધર્વ નૃત્ય અને ગીત રતિ પમાડી શકે નહિ અને એક્લા શ્રી ભરતજીની જ પાંજરામાં પૂરાએલા સમર્થ સિંહની જેવી હાલત થાય, એનું કારણ શું? આવો પ્રશ્ન મૂંઝવે નહિ એટલા માટે આ પ્રસંગને અનુલક્ષીને આ સ્પષ્ટતા થઈ રહી છે. એ સમજવું જોઈએ કે ચારિત્રમોહનો ઉદય એ એવી વસ્તુ છે કે તવા લાયકને તવા દે નહિ અને સ્વીકારવા લાયકને સ્વીકારવા દે નહિ ! મિથ્યાત્વનો ક્ષયોપશમાદિ ‘આ તજવા લાયક અને આ આચરવા લાયક' એવી જ્ઞાનીઓની વાત રચવા દે, એમાં ચારિત્રમોહનો ચારિત્રને રોકનાર ઉદય બાધા પહોંચાડી શકે નહિ, પણ કાંઈકેય વિરતિના માર્ગે આગળ વધવું હોય તો ચારિત્રમોહની જરૂરી મંદતાની અપેક્ષા રહે છે. શ્રી ભરતજી બીજાઓ કરતાં વર્તમાનમાં વધારે લઘુકર્મીતાની દશા ભોગવી રહ્યા છે અને એથી જ પરમ આત્મચિંતામાં સંલગ્ન થયા છે.
