________________
( ૧૬ ) વડે ભરપૂર અખંડિત મહાપ્રાણ જેવી હતી. કૌતુકવડે તેમાંની એક તુંબઈ લઈ ઉધાડને તેમાં રહેલું અંજન તેણે પેલી બીલાડી આંખમાં આંજવું એટલે તે તરતજ કન્યા બની - ર વખતે પ્રત્યક્ષ અંગધારી થઈને આવેલા કામદેવ - કુમારને જોઈને હર્ષવડે ઉલ્લસિત મનવાળી તે કન્યા ચિતવવા લાગી કે-“અહે! કંકે@િ વૃક્ષના પલ્લવ જેવા રકત અને સુકોમળ આના ચરણે છે. અહે! આને કાંતિને સમૂહ નખરૂપી દર્પણમાં કુરી રહ્યું છે. અહે! હાથીની સુંઢ જેવા મનોરમ આના ઉરૂયુગ્મ છે. અહે ! આને કટીતટને આગ સુંદર છે. એની નાભીની ગંભીરતા પ્રશંસનીય છે. એને મધ્યભાગ (કટી) મુષ્ટિગ્રાહ્ય છે. રિવલીથી મંડિત સુકેમળ ઉદર છે. વિસ્તિણું વક્ષસ્થળ છે કે જેની ઉપર કે ધન્ય સ્ત્રી શયન કરી શકે તેમ છે. આના દી એવા ભુજાદંડ છે તે કોના ગળે લાગશે? શંખની જેવા કંઠરૂપ કંદળ ઉપર ત્રણ રેખાએ શેભી રહી છે. પરવાળાના રંગ જેવા રક્ત એના હેઠ છે કે જે મને જોવા માટે તેના હૃદયમાંથી જાણે બહાર આવ્યા ન હોય એવા લાગે છે. નાસિકા સરલ અને ૨મ્ય છે. કપોળ દર્પણ જેવા છે. નેત્ર કાન સુધી પહોંચેલા છે. કાને સ્કંધને અડે તેવા છે. માથે રહેલો કેશપાશ ભ્રમર જે શ્યામ છે તે સુસ્નિગ્ધ, ગુચ્છાદાર અને મનહર મેરના કલાપ જે લાગે છે.” સર્વાંગસુંદર એવા તે કુમારને જેતી તે કુમારી ચિત્રમાં આલેખાયેલાની જેમ નિશ્ચલ ઉભી રહી.
સુમિત્ર કુમાર પણ હીંડોળાપર રહેલી તેને જેતે મનમાં વિચારે છે કે-બિલાડીના સ્થાને આ અપ્સરા ક્યાંથી? અહે શું એનું રૂપ છે? અરે એની લીલા (ચેષ્ટા)ની મને
