________________
( ૧૪ ). પામીને હું તે સિદ્ધને નમસ્કાર કરીને પગે ચાલતે અહીં પાછે આ . અન્નને જેમ શાક ભાવે છે તેમ મનુષ્ય શરીરનું ભૂષણ દાન છે. અન્ય ગુણો તે કેવળ તેના પરિવારભૂત જ છે, દાન એક જ આ જગતમાં શ્રેષ્ઠ છે. તે વિનાને મનુષ્ય મહદ્ધિક હોય તે પણ દુધ વિનાની સ્થળ ( જાડી) ગાયની જેમ મૂલ્યહીન ગણાય છે. ધૈર્ય શોર્યાદિક ગુણ તે સામાન્ય હાથી અને વરાહાદિકમાં પણ દેખાય છે, પરંતુ દાન એટલે મદનું ઝરવું તે મોટા ગજેન્દ્રમાં જ હોય છે. ધન, શરીર, પરિવારાદિ સર્વ કાળે કરીને વિનાશ પામે છે, પરંતુ દાનવડે જનમાં મેળવેલી કીર્તિ એક જ નિશ્ચળ-વિનાશ ન પામે એવી છે. માત્ર સંગ્રહ કરવામાં જ તત્પર એવે સમુદ્ર પણ રસાતળમાં ગયેલે છે, અને દાતા એ પાધર (વરસાદ) સર્વની ઉપર આકાશમાં રહીને ગાજે છે. તે કળા, તે વિવા અને તે બુદ્ધિ જ સફળ છે કે જેના વડે અથીજનની શ્રેણીના મનરને પૂરી શકાય. આ પ્રમાણે વિચારીને હે દયાળુ કુમાર ! પ્રાણી ઉપરની દયાને લઈ હું વિદ્યાના બળથી નિરંતર દાન આપું છું.” | સુમિત્રકુમાર આદરપૂર્વક તેની મધુર વાણીનું પાન કરીને બેલ્યો કે- સારૂ, સારૂ, બહુ સારૂ, તમે દાનવડે જગતને જીતી લીધું છે.” આમ કહીને પછી મિત્રની પ્રેરણાથી સુમિત્રે તે દાતારને પૂછયું કે-“આ તમારી અક્ષયપાત્રની વિદ્યા કેઈને દાન આપવા યોગ્ય છે કે નહીં?” તે સાંભળીને રૂપવડે જેણે કામદેવને જીત્યો છે અને તે પુરૂષ બોલ્યો કે-હે. કુમાર ! કેટલાક કાળ સુધી પાસે રાખીને પરીક્ષા કર્યા પછી આ અદ્ભુત વિદ્યા આપી શકાય તેમ છે.” આ પ્રમાણેને
