________________
१०६७
सप्तमः प्रस्तावः
भयवं! एत्थ सरीरे करसिरपमुहंगसंगए अप्पा। को भण्णइत्ति? तत्तो भव्वोत्ति जिणेण से कहियं ।।१।।
जो अहमेवं मन्नइ, केरिसओ सो? अईव सुहुमोत्ति ।
सुहुमंपि किं भणिज्जइ?, इंदियगेज्झं न जं होइ ।।२।। एत्तो च्चिय सद्दानिलगंधाईया, लहंति न कयाइ। अत्तववएसमेए, जं गेज्झा गाहगो अप्पा ।।३।।
इय एवमाइपसिणप्पवंचपरमत्थवित्थरे कहिए। विप्पो उवसंतमणो जयगुरुणो कुणइ बहुमाणं ।।४।।
भगवन्! अत्र शरीरे कर-शिरःप्रमुखाऽङ्गसङ्गते आत्मा। कः भणति? ततः भव्यः इति जिनेन तस्य कथितम् ।।१।।
यः 'अहम्' एवं मन्यते कीदृशः स? अतीव सूक्ष्मः इति ।
सूक्ष्ममपि किं भण्यते? इन्द्रियग्राह्यं न यद् भवति ।।२।। अतः एव शब्दाऽनिल-गन्धादिकाः लभन्ते न कदापि । आत्मव्यपदेशम् एते, यद् ग्राह्याः, ग्राहकः आत्मा ।।३।।
इत्येवमादिप्रश्नप्रपञ्चपरमार्थविस्तरे कथिते। विप्रः उपशान्तमनाः जगद्गुरोः करोति बहुमानम् ।।४।।
હે ભગવન્! હાથ, શિર પ્રમુખ અંગયુક્ત આ શરીરમાં આત્મા કેવો (કોણ) કહી શકાય? એટલે તેને ભવ્ય समलने प्रभु बोल्या -(१)
જે “હું એવું માને છે તે કેવો છે? તે અતિસૂક્ષ્મ છે. સૂક્ષ્મ હોય તે કેમ કહી શકાય? કે જે ઇંદ્રિયોને અગોચર डोय छे (२)
એથી આ શબ્દ, પવન, ગંધાદિક આત્મ-શબ્દને પામી શકતા નથી, કારણ કે એ ગ્રાહ્ય છે અને આત્મા એનો ग्राड छ.' (3)
ઇત્યાદિ અનેક પ્રશ્નનો પરમાર્થ વિસ્તારથી કહેતાં શાંત થયેલ વિપ્ર સ્વામીનું બહુમાન કરવા લાગ્યો.
(४)
