________________
सगे-१३
૨૦૫
કરી કૃષ્ણ ઉગ્રસેન રાજાને ત્યાં જઈને તેમની “રાજીમતી' નામની કન્યાની નેમિકુમાર માટે માગણી કરી. ઉગ્રસેન રાજાએ સ્વીકૃતિ આપી. બંનેએ મળીને વિવાહનું નક્કી કર્યું. નારાયણે ઘેર આવીને નેમિકુમારના વિવાહ મહોત્સવની તૈયારી કરી. સર્વે સ્વજને, જ્ઞાતિજને, યાદવ, તેમજ પુત્રપૌત્ર, પુત્રીઓ આદિને વિવાહ માટે આમંત્રણ પાઠવ્યાં. ચારેને ચૌટે નાટકીયાઓ નાચ કરવા લાગ્યા. વિવિધ પ્રકારના વાજિંત્રોના અવાજથી દ્વારિકા નગરી ઉત્સાહિત બની ગઈ. દુકાને દુકાને ધજાપતાકાઓ શણગારવામાં આવી. ઘેર ઘેર રંગોળી પૂરવામાં આવી. આ પ્રમાણે દ્વારિકામાં જ્યારે પણ નહીં થયેલ તે અભૂતપૂર્વ વિવાહ મહોત્સવ કરાવ્યો. મંગલગીતે ગાતી સ્ત્રીઓએ નેમિકુમારને સહસ્ત્રપાક અને લક્ષપાક તેલથી મર્દન કર્યું અને સુગંધી જલથી સ્નાન કરાવ્યું. વિવિધ પ્રકારના વસ્ત્રો અને આભૂષણોથી નેમિકુમારને શણગારવામાં આવ્યા.
उग्रसेननृपेणापि, विवाहस्योत्सवो गृहे । प्रारब्धःस्वजनान् सर्वा-नाकार्य च समंततः ॥५३॥ वरो नेमिजिनो यत्र, यत्र राजोमती कनी। तयोविवाहसामग्रया-मुत्सवानां कथास्ति का ॥ उनसेनमहीशेन, स्वकीयाः सेवकाः शुभाः । प्रेषिता वरमानेतुं, भूषणरपदूषणः ॥५५॥ समुद्रविजयेशस्य, तेऽपि गेहं गता मुदा। तत्रापि मानितास्ते तु, यादवरपरैरपि ॥५६॥ पक्वान्नविविधैः शुद्ध- जितास्ते प्रमोदिताः। गमनावसरे तेषां, यानानि यादवा ददुः॥५७ शिवादेवी देवकी च, सत्यभामा च रुक्मिणी। रोहिणीप्रमुखा देव्य-श्चकुविवाहमंगलं ।५८। मांगल्यकृतिकाले त-ज्जनन्यामस्तकांशुके । लगित्वा दीपशिखया, मंगलं चाप्यसूत्र्यत् ।।५९॥ रथारोहणकाले च, बिडाल्या वर्त्म खंडितं । तथाप्यर्हस्तमारुह्य, प्रचचालाविलंबितः ॥६०॥ अवार्यतूर्यनिःस्वान-बंदीनां जयघोषणैः। सुवासिन्यंगनागानः, श्रूयतेऽन्यन्न कर्णयोः ॥६१॥ समुद्रविजयक्षोणी- नाथ आनकदुंदुमिः । बलदेवो वासुदेवः, प्रद्युम्नसांबभानवः ॥६२॥ गजारूढा रथारूढा, हयारूढाश्च केचन । प्रचेलुर्नेमिना सार्ध-मपरेऽपि महीभुजः ॥६३॥ जिनोऽप्यध्वनी दानानि, प्रददानोथिनां नृणां । न्यस्तच्छत्रः शिरस्याप, शृंगारितं सुतोरण ।। भर्तुविलोकनाकांक्षा, प्रायशो हरिणीदृशः। प्रथमं महती स्यात्तं, पश्यत्येव यथा तथा ॥६५॥ राजीमती गवाक्षस्था, सखीपरिवता ततः। नेत्राभ्यामनिमेषाभ्या-मपश्यन्नेमिनं वरं ॥६६॥ प्रक्षिप्ता वा ट केऽभूवन, जीवाश्छागमृगादयः । तेषां भयभृतां नेमिः, शुश्राव करुणस्वरं ।६७। उग्रसेननृपागारे, सुवासिन्यो मृगीदृशः । मांगल्यान् कलशान् लात्वा, तावद्गायंत्य आगताः॥ इतो मृगशशादीनां, वामदक्षिणत्तिनां । पशूनां दीनवाक्यानि, श्रुत्वार्हन् दययावदत् ॥६९॥ भोः सारथे कुतो दीनः, खलु शब्दोऽयमागतः। स प्राह त्वद्विवाहार्थ-मानीतपशुवागियं ७०। त्वत्पाणिग्रहणे जात !, एतेषां प्राणिनां हतेः । भोजने स्वजनानां हि, गौरवं प्रकरिष्यते ॥ निशम्य वचनं तस्य, कृपाकंपितमानसः । चितयज्जिनः पाणि-पीडनं पापकारणं ॥७२॥ अहो लोका दुराचाराः, पापेभ्यो यन्न बिभ्यती । स्वकीयसुखसिद्धयर्थं, घ्नंति जीवाननेकशः॥