________________
૨૫૧ રાહુના ત્રાસથી કંટાળી ગયેલી ખેચરેથરને શરણે આવેલી જાણે શશીકળાઓ, નયનાભિરામ રૂપ મેળવવાની આશાએ સ્ત્રીપણું પામેલી જાણે વિજળીઓ, હંમેશની દેવોની પ્રાર્થનાઓથી કંટાળીને મનુષ્યલોકમાં આવેલી જાણે કલ્પલતાઓ, દિવસે પણ પ્રિયાભિસરણમાં અનુકૂળતા ખાતર જાણે કેશપાશ વડે દશે દિશાઓમાં અંધકાર ફેલાવીને પ્રદોષ સંધ્યા બનાવતી હતી.
કાંત મૂખમંડળ વડે જાણે ચંદ્રબિંબ પર ચડાઈ કરતી હતી. શ્યામા રવિન્દ્ર પત્ર જેવાં સુંદર નયનોના કટાક્ષોથી જાણે મન્મથનેત્રિજગત જીતવા આજ્ઞા કરતી હતી, અધરબિંબ પરના તાંબૂલના રસ સુકવી નાંખનાર ગતિશ્રમનો શ્વાસપવન તે વખતે મંદ સળગતી રાગાગ્નિની ચિણગારીને જાણે ફરીથી સળગાવતો હતો, સ્વચ્છ પરિહાસ સ્મિતો વડે સ્તનોની બાફને લીધે મલિન થયેલા હારોને જાણે ધોળાવતી હતી, ચાલતાં કોઈ કોઈ વખતે દેખાઈ આવતી ત્રિવલી વડે ઉદરનું જાણે માપ કરતી હતી, પાસે જ પડેલા સાથળ અને નાભિવાળા શ્રોણિચક્ર વડે જાણે યૌવન યુવરાજને રથ સેનાની તૈયારી કરાવતી હતી, વિલાસપૂર્વક કોમળ ચરણ વિન્યાસ વડે હંસોને પણ જાણે ચાલવાની રીત શીખવતી હતી, રંગબેરંગી દિવ્યવસ્ત્રોના કિરણો વડે જાણે ઈદ્રધનુષ રચતી હતી, અત્યંત મધમધતા સુગંધી વિલેપનોથી જાણે નંદનવનનું આકર્ષણ કરતી હતી, સારસીના કલરસિત જેવા વાજતાં ઘરેણાઓના રણરણાટવી દિશાઓને વાચાળ કરતી હતી.
મહેલની બન્ને બાજુએ રક્ષકો હતા, તેની અંદર દરેક માણસો આનંદિત હતા, વિવાહમંડપની પેઠે દરેક આંગણા સાફ હતા, (અને તેમાં રંગોળી પુરેલી હતી.) તે અપુરાણ હતો (નવો
