________________
૭૦
“કુમાર ! સેનાપતિએ વિજ્ઞપ્તિપૂર્વક કહેવડાવ્યું છે કે આ ડાબી બાજુએ જે દેખાય છે, તે પંચશલ દ્વિપને શોભાવનાર રત્નકૂટ પર્વત છે. તેમાં અનેક આશ્ચર્યો જોવા જેવો છે. તે દેવોને ક્રીડા કરવાનું સ્થાન છે. તે પર્વત જોવા જેવો છે. વળી દરેક નાવિકો થાકી ગયા છે. ખોરાક, પાણી, લાકડાં વગેરે સામગ્રી ખુટી ગઈ છે. તો અહીં પડાવ નાંખવાનો આપ હુકમ કરશો એવી આશા છે. તેથી પરિશ્રમ ઓછો થશે અને જોઈતી સામગ્રી ભરી લેવાશે” મને કહ્યું તું તેમ મેં આપ સમક્ષ રજુ કર્યું. પછી જેવી આપની મરજી. આપ માલિક છો.”
ઠીક, એમ જ કરીશું” એમ કહી તેને વિદાય કર્યો. થોડીવાર વિચાર કરી પડાવ નાંખવાનો ભોરી વગાડવા હુકમ આપી દીધો. ભોરીનો ગંભીર શબ્દ સાંભળી આખું સૈન્ય સ્થિર સ્તબ્ધ થઈ ગયું. પછી તરત જ ઘટ્ટોદેશ (બંદર) તરફ વળ્યું. લોકો પોતપોતાના ગાંસડા પોટલા લઈ ટપોટપ વહાણામાંથી ઉતરવા લાગ્યા. રાવટીઓ અને તંબુઓ નાંખવા લાગ્યા. સારી જગ્યા મેળવવાની લાલચે કેટલાંક દોડવા લાગ્યા ને ધક્કામુક્કી કરતાં આગળ પહોંચ્યા. લોકોનો કોલાહાલ પુષ્કળ થઈ રહ્યો.
તેવામાં તે પર્વતની ઉત્તર દિશા તરફથી આકાશને અમૃત રસથી ભીંજવતું દિવ્ય ગીત સાંભળવામાં આવ્યું, વચ્ચેવચ્ચે અનેક વાજીંત્રોનો સૂર સંભળાતા હતા.
એકદમ એ અપૂર્વ સંગીત તરફ મારું ધ્યાન ખેંચાયું. યોગી માફક ચિત્તને એકાગ્ર કરી હું સાંભળવા લાગ્યો જે બાજુથી એ સુંદર રવ પવનની સવારી ઉપર ચાલ્યો આવતો હતો, ત્યાં જવાને મારું મન ઘણું જ ઉત્સુક થઈ ગયું. આજુબાજુના માણસને
