________________
ता तुब्भेहिं तत्थ य जईयव्वं सव्वहा वि नाऊण । संसारमसारं चिय सव्वं धणरज्जभज्जाइ ॥१७७।। तो पुट्ठो भत्तीए सो साहू मयणसुंदरनिवेण । जाणामि न याणामि, ईय पयअत्थं मुणी कहइ ।।१७८।। मं जोवणपडिरूवं, दतॄणं तुह प्पियाइ तो भणियं । किं खु सवेलाइ हुयं उस्सूरं मुणिवरिंद ! तुह ॥१७९॥ नाओ मए वि अत्थो जं वड्डत्तणउचियमिह तमिहि । किं गहियं वयमेयं ईय परमत्थो य पसिणस्स ॥१८०॥ जायस्स धुवं मरणं, ईय जाणामि य परं न याणामि । होही कया य मझं ईय संदेहे वयं गहियं ।।१८१॥ जइ जीवियं भविस्सइ चिरं तओ कम्मनिज्जरा होही । अह मरणं तो वि सुहं जिणवरदिक्खं पवन्नस्स ॥१८२॥ आयन्निऊणमुत्तरमेयं साहुस्स सो निवो तत्तो । सोहग्गसुंदरीए सह गिण्हइ गिहिवयाइं च ॥१८३॥ तो पणमिऊण साहं आयासे मयणसंदरो पत्तो । अक्खंडपयाणेहिं पत्तो य मनोरमं पुरियं ॥१८४।। विछड्डेण पविट्ठो राया सोहग्गसुंदरीनाहो । गमिऊण धवलहरयं संभासइ मंतिपमुहजणं ।।१८५।। नियरज्जं छड्डेउं गओ य देसंतरंमि एगागी । पत्तं तत्थ वि रज्जं पुण्णपहावेण तेण फुडं ॥१८६।। ता पुण्णे जइयव्वं संसारनिवासिएहिं जीवेहिं । पुण्णं विणा न जीवो इह परलोए सुही होइ ॥१८७।।
इति पुण्ये मदनसुन्दरकथा ॥ ग्रन्थाग्रम् ॥ २०० ॥
पुण्ये मदनसुन्दरकथा ।
३२७
