________________
पुण्ये मदनसुन्दरकथा
धाईसंडंमि दीवंमि, पुरी अत्थि मणोरमा । जत्थ लोया पकुव्वंति, धम्मं सव्वत्थकारणं ॥१॥ तत्थत्थि पत्थिवगुरू, राया मयणसुंदरो । अणमंता निवा जेण, चित्तं सग्गंमि पेसिया ॥२॥ अन्नया सो सहासीणो, समं मंतीहिं पत्थिवो । कुणंतो पुण्णपावाणं, वियारं पभणेइ तो ॥३॥ भो भो !! मंतिवरा तुब्भे, छिदेह संसयं मह । पुण्णेहिं लब्भए रज्जं, किं वा तेहिं विणा वि य? ॥४॥ भासंति मंतिणो नाह !, सामी किं न वियाणए ? । विणा पुण्णेहिं नो किं पि, थोवं पि लब्भए सुहं ॥५॥ सपुण्णेहिं तुमं राया, जाओ अम्हाण सामिओ । सपुण्णतारतम्मेण, जाया अम्हे वि मंतिणो ॥६॥ अन्नो वि जो जणो इत्थ, सुहं जीवेइ नीरुओ । धणइड्ढो ससम्माणो, सो वि पुण्णप्पभावओ ॥७॥ मंतीहिं भणीए एवं, राया वि चिंतियं तओ। नियपुण्णपरीणामं, दट्टकामो भणेइ तो ॥८॥
३१२
चन्द्रप्रभचरित्रे द्वितीयः परिच्छेदः ।
