________________
निनुतां अपरं किं अमरैरपि असाध्यां निष्पादयितुमशक्यां सौंदर्य सौजाग्यं तस्य लक्ष्मी निनिमेष निायन् पुलकघनवपुः शक्रः स्पष्टं लोचनानां सहस्रं च पुनः वितिं पृथ्वीं अधि मध्यं अधिवसतां मानवानां सृष्टिं सर्जनं तुष्टाव स्तौतिस्म । अवाच्या वक्तुमशक्यां अश्रफेयां श्रद्धातुमयोग्यां ॥ ७ ॥
लावार्थ-मोटा नाग्यथी लभ्य थाय तेवी, वचनयी न कही शकाय तेवी, श्रद्धा करवाने अयोग्य, सर्व त्रण जगतना लोकाए स्तवेत्री, वधारे गुं कहेवू, देवताओथी पण न करी शकाय तेवी जे कुमारविहार चैत्यना सौंदर्यनी लक्ष्मीने अनिमेष दृष्टिए नीरखतो एवो ईछ शरीरने रोमांचित करी पोताना हजार नेत्रोने अने पृथ्वीपर रहेनारा मनुष्योनी सृष्टिने स्पष्ट रीते स्तवतो हतो. ए
विशेषार्य-कुमारविहार चैत्यनो घणो लाग्ययी सभ्य, अनिर्वचनीय, अश्रद्धेय अने त्रण जगतना लोकोए स्तवेती सौंदर्य लक्ष्मी जोइइंजना शरी