________________
कुमार विहा रशतकम् ॥
॥ ८ ॥
कवार क्यांइक अथमावाथी जेना मस्तकमां वागेनुं छे, एवो कोई पुरुष - काशमां पण जयथी चपल थइ उंचा हाय करी चाले बे, कोइ माथे पाघमी के टोप राखे वे अने को खोने वांकी करी हलवे हलवे
चाले छे. ८१
विशेषार्थ - ते चैत्यमां प्रकाशथी पण वधारे निर्मल एवा चंद्रकांत मणिमय द्वारनी उपर ते मणिना बजां बे. तेनी नीचे चालतां कोइ मासनुं कोइवार मस्तक अथमायुं अने तेथी तेने इजा थइ एटले पछी, ते मास प्रसार थाय बे, त्यारे आकाश होय तोपण वागवाना जयथी उंचा हा
करी चाले. कोइ तेवाज जयश्री माथे टोपी राखे बे अने कोइ ' रखेने वागशे' एवी धास्तीथी आंखो वांकी करी हलवे हलवे चाले बे. आ श्लोकमा कवि स्वभावोक्ति अलंकार दर्शाव्यो बे. अने चैत्यना चंद्र
