________________
क्षणमात्र पण सहन करी शकीश नहीं जो तुं दीक्षा स्वीकारीने आ ज नगरमा रहे तो हुं तने आज्ञा आपुं.” राजानुं आ वचन अंगीकार करी तेणे दीक्षा लीधी अने बेतालीश दोष रहित आहार ग्रहण करवा लागी तेमज शुद्ध त्रण योगथी निर्दोष संयम पालवा लागी.
अर्णिकापुत्र आचार्य हवे वृद्धावस्थाना शिखरे पहोंची गया हता. एवामां तेमणे ज्ञानद्वारा जाण्युं के “महाभयंकर दुकाळ पडशे.” तरत ज तेमणे पोतानी अशक्ति छतां समग्र शिष्यसमूहने देशांतर मोकलावी दीधो. पुष्पचूला तेमने निरंतर शुद्ध आहार आणी आपती. गुरुनी उत्तम प्रकारनी निरंतरनी वैयावच्चने कारणे तेने केवळज्ञान उत्पन्न थयुं छतां पण तेणे गुरुनी सेवा त्यजी नहीं. केवळ ज्ञान उत्पन्न थयुं छे एम छद्मस्थ न जाणे त्यां सुधी केवलीए शुद्ध- आहार- पाणी लावी आपी विनयादि करवुं एवी आगमाज्ञा छे. साध्वी पुष्पचूला पण आ आज्ञाने अनुसरी आहारादि लावी आपती.
"
एकदा मुशळधार वरसाद वर्षतो हतो छतां पण पुष्पचूला साध्वीए आहार आणि आप्यो. त्यारे अर्णिकापुत्रे तेमने कह्यं के- “हे श्रुतज्ञाने ! वरसाद वरसवा छतां तमे केम आहार आण्यो ?” तेणीए कह्यं- “ज्यां ज्यां अर्चित अप्काय (पाणी) हतुं त्यांथी यत्नपूर्वक हुं आवी छु.” गुरुए पुन: पूछयुं“तें अचित्त प्रदेश क्यांथी जाण्यो ? " जवाबमां तेणीए कह्यं - " आपना प्रसादथी." गुरुए वळी पूछयुं“शुं तमने ज्ञान थयुं छे ?” साध्वीए कह्यं- “हां, अप्रतिपाती (केवळज्ञान) थयुं छे.” आ कथन सांभळी गुरुए शीघ्र ऊभा थई, मिथ्यादुष्कृत आप्युं अने आत्मनिंदा करतां कहेवा लाग्या के- “ में केवळीनी आशातना करी.” बाद साध्वीने तेमणे पूछयुं के- “हुं सिद्धि पामीश के नहीं ?” साध्वीए कह्यं“धीरज राखो, आपने गंगा नदी उतरतां ज ज्ञान-प्राप्ति थशे.” बाद आचार्य घणा लोकोनी साथै गंगा नदी पार करवा नावमा बेठा जे जे स्थळे तेओ बेसवा जाय छे त्यां नाव नीचे बेसी जवा लाग्यं. लोको डुबवा लाग्या एटले लोकोए तेमने उंचकीने पाणीमां नाखी दीधा. तेमनी दुर्भागी पूर्वभवनी स्त्री जे मृत्यु पामीने व्यंतरी थई हती तेणे ज आ संकट ऊभुं कर्तुं हतुं. पाणीमां पडतां ज ते व्यंतरी
मने शूळीमां परोवी लीधा. तेमना शरीरमांथी रुधिरनी धारा वहेवा लागी. पोताने असह्य वेदना थती हती तेने लक्षमां न लेतां तेओ विचारवा लाग्या के- “ अहो ! मारा रुधिरथी अप्कायना जीवोनी विराधना थशे. हुं केवो मंदभागी छु” आ प्रमाणे पश्चात्ताप ने आत्मनिंदा करवापूर्वक तेओ क्षपकश्रेणी पर आरूढ थया अने सर्व कर्म क्षय पामतां केवळज्ञान थयुं. आयुष पूर्ण थतां तेओ तरत ज अंतकृत् केवळी थई मोक्षे गया. देवोए आवी तेमनो केवळज्ञान महोत्सव कर्यो.
आ कथानो सारांश ए थयो के - कारणे - अपवादमार्गे साध्वीए आणी आपेल आहार करवो उचित छे, परन्तु पोतानी सगवडनी खातर कारण विना साध्वीए लावी आपेल आहार ले तो तेने पासत्थो जाणवो. वळी साधु साध्वी साधे संभाषण न करे तेने ज गच्छ जाणवो, ते संबंधी गाथा कहे छे के
जत्थ य अज्जाहि समं, थेरा वि न उल्लवंति गयदसणा । नय झायन्ति त्थीणं, अंगोवंगाइ तं गच्छम् ॥६२॥
श्रीगच्छाचार - पयन्ना— १७६