________________
( ૧૫૪ )
जैन श्रुतामृतास्वाद - मनुभूयापि पापिनि ॥
I
किं सुरापानव्यसने । रसने गलितासि न ।। ६८ ।। અર્થ: વળી એ પાપણી જિજ્હા! જૈન શાસ્રરૂપી અમૃત સ્વાદ અનુભવ્યા છતાં પણ મદ્યપાન કરતી વેળાએ તું ગળી કેમ ન ગઈ? अस्तं प्रयाति सूरोऽपि । वारुणी संगतो ध्रुवं ॥ ચદં વાચળીયોને । નીર્માણ સમ્રુતં ! ૬૦ અર્થ:—મદ્યના (શ્ચિમ દિશાના ) સંગથી શૂરા મનુષ્ય ( પણ ખરેખર નારા (અસ્ત) પામે છે, પરંતુ હું જે મિદરાના સંગથી પણ હજી જીવતા રહ્યો છું તે આશ્ચર્ય છે ! ૫ ટકા
जाता ये योषिताभिष्टा—स्ने भ्रष्टा एव धर्मतः ॥
विषवल्लीवनं लोनाः । कचिज्जीवंति ते नराः ॥ ७० ॥ અઃ—જે પુરૂષા સ્રીએને ઇષ્ટ થયા તેએ ધથી ભ્રષ્ટ થયા છે, કેમકે વિષવલ્લીના વનમાં ગયેલા કેઇજ પુરૂષો જીવતા રહી શકે છે. ૫ ૭૦ ॥
-
वरं वज्रनिपातेन । शतधा चूर्णितं शिरः ॥
ન તુ નિધર્મનારીવા-વિશ્ર્વાસોષહતું મનઃ॥ ૭૨ ॥
અર્થ :—વજ પડવાથી ચુરેચુરા થયેલુ મસ્તક સારૂં છે, પરંતુ પાપી સ્રીના વચનના વિશ્વાસથી હણાયેલું મન સારૂ નથી. ૫ ૭૧ ૫
धन्यास्ते मुनयो धीराः । शीलसन्नाहशालिनः ॥ યોષાવિશિવા યેાં । દૈર્ય થયંતિ ૬ ।। ૭૨ ॥ અ:—તે ધેય વાન મુનિઓને ધન્ય છે કે જેઓ શીલરૂપી અખતરથી શાલી રહેલા છે, અને તેથી સ્રીના વચનરૂપી માણા તેઓના હૃદયને ભેદી શકતા નથી. u ૭૨ u
ુદિનીય મુકાયા | ચણ્યા શિક્ષામિમાં મન ॥
न पुनर्निपतिष्यामि । वाक्पाशे पणयोषितां ॥ ७३ ॥ અર્થ:—ખરેખર તે કુટણી મારી ગુરૂ થઇ છે, કે જેણીની આ શિક્ષા યાદ કરીને હું ફરીથી વેશ્યાઓના વચનપાામાં પડીશ નહિ
अथ गत्वा गृहं कुर्वे । चितां प्रणयिनामिति || ध्यायन् पुरे प्रविश्यासौ । स्वसौधद्वारमासदत् ॥ ७४ ॥
1
