________________
सप्तभंगी सकलादेश.
(१४१)
दोहा.
शुक्ष्मबोध विणु भाविकने । न होवे तत्व प्रतीत ।। तत्वालंबन ज्ञान विण । न टले भवभ्रम भीत ॥१॥ तत्त्व ते पात्मन्वरूप छ । शुद्ध धर्म पण तेह ।। परभावानुग चेतना । कर्म गेह छे एह ॥२॥ तजि परिपरणति रमणता । भज जिन भाव विशुद्ध ॥ भात्मभावथी एकता । परमानंद प्रसिद्ध ॥ ३ ॥ स्याद्वाद गुण परिणमन । रमता समता संग ।। साधे शुद्धानंदता । निर्विकल्प रसरंग ॥४॥ मोक्षे साधन तणु मूल ते । सम्यग् दर्शन ज्ञान ।। वस्तु धर्म अववोध विणु । तुस खंडन सामान ॥ ५ ॥
आत्मबोध विणु जे क्रिया । ते तो वालकचाल । तत्वार्थनी वृत्ति में । लेजो वचन संभाल ॥६॥ रत्नत्रयी विणु साधना । निष्फल कही सदीव ॥ लोकविजय अध्येनमें । धारो उत्तम जीव ॥७॥ इन्द्रिय विषय आसंसना । करता जे मुनी लिंग ॥ खूता ते भवी पंकमे । भाख आचारंग ॥८॥ इम जाणी नाणी । न करे पुद्गल पास ॥ शुद्धात्म गुणमें रमें । ते पामें सिद्धि विलास ॥९॥