________________
१२३
वनमां राजाने एकला जोई वांदराओ पासे सुंदर गायन, नाच कराव्यां, जेने जोईने राजा मोहित थई गयो ॥ ६८ ॥ ज्यारे राजाए तरतज पोताना मंत्री अने भटोने ते नाच देखाडवाने माटे बोलाव्या के, एटलामांज ते सघळा व।दरा पोतानुं गायन बंध करीने आम तेम नासी गया ॥ ६९ ॥ ज्यारे मंत्रीए कहां के हे भटगणो ! राजाने अवश्य कोई भूत वळग्युं छे, माटे एने बांधी लो सिपाइओए तेज वखते राजाने बांधी लीधा, ते पछी पेला तुष्टचित्त मंत्रीए हसीने राजाने छोडी दीधा अने कधुं के हे राजन ! जे प्रमाणे आपे वनमां वांदराओनो नाच जोयो, तेप्रमाणे में पण पाणीमां तरती शिला जोई हती ॥ ७०-७१-७२ ॥ राजा अने मंत्रीना वृतांतने जाणवावाळा विद्वानोंए प्रत्यक्ष जोयलुं पण श्रद्धा वगरनुं वचन कदी कहेतुं जोईए नहि ॥ ७३ ॥ तेज प्रमाणे हे ब्राह्मणो ! साक्षी वगर मारा एकलाना कहला वाक्यनो आप विश्वास नहि करशो, तेथी हुं पूछवा छतां पण मारा हाल कही शकतो नथी || ७४ ॥ यारे ब्राह्मणोए कह्युं के - हे भाई ! शुं हमे एवा मूर्ख छी जे युक्तिथी घटता वाक्यने पण नहि ओळखीए ? ॥ ७५ ॥ त्यारे मनोवेगे कह्युं के जो तमे सत्यासत्यनो विचार करवावाळा छो तो हुं कहुं हुं ते एकचित थइने सांभळो ॥ ७६ ॥
श्रीपुरमा मुनिदत्त नामना श्रावक मारा पिता छे, तेणे मने एक ऋषीनी पासे भणवाने माटे मोकली दीधो ॥ ७७ ॥ एक दिवस ते ऋषी पोतानुं कमंडल आपीने मने पाणी लाववाने माटे मोकल्यो. हुं रस्तामां छोकराओनी साथे बहुवार सूधी रमवामां लागी गयो ॥ ७८ ॥ त्यारे केटलाक विद्यार्थीओए आवीने कां के तारा उपर गुरुजी बहु गुस्से थया छे, माटे हे मित्र ! नासी जा, नहि तो गुरुजी आवीने तने बहु