________________
૧૪૩
ગાથાથ–સ્થાને સ્થાને ધન અને સ્વજનના સમૂહને મૂકીને ભવવનમાં જીવ, ગગનમાર્ગમાંના પવનની જેમ અદશ્ય રહીને, ભમે છે. विद्धिजंता असय, जम्मजरामरणतिक्रवकुतेहिं । दुहमणुहवंति घोरं, संसारे संसरंत जिआ ॥ ८८ ॥ तहवि खणंति कयावि हु, अन्नाणभुयं गड किया जीवा । संसारचारगाओ, नय उबिज्जति मूढमणा ।। ८९ ॥
ગાથાર્થ –સંસારમાં ભટકતા જ જન્મ, જરા અને મૃત્યુરૂપ તીણ ભાલાએથી અનેકવાર વીંધાતાં ઘેર દુઃખ અનુભવે છે.
તે પણ અજ્ઞાનસપેથી ડસાયેલા મૂઢમનમાળા જ સંસારકારાગૃહથી ખરેજ, કદિ પણ ક્ષણમાત્ર ઉદ્વેગ અનુભવતાં નથી. कीलसि किय तवेलं, सरीरवावीइ जत्थ पइसमय। कालरहट्ट घडीहिं, सोसिज्जइ जीविअंभोह ॥ ९० ॥
ગાથાર્થ –જે દેહ વાવડીમાં પ્રતિસમય કાળરૂપી રંટના ઘડાઓ વડે વિતરૂપી જળસમૂહ શેષાઈ જાય છે ત્યાં તું કેટલે સમય ક્રીડા કરીશ? रे जीव बुज्झ मा मुज्झ मा पमायं करेसि रे पात्र । किं पस्लेनए गुरुदुक्समायणं होहिसि अयाच ॥११॥
