________________
(१०) एवा नैगम नयना अलिप्रायवडे तेनो श्राश्रय करी शकाय ने. वली ज्ञानीना वचनथी योग्यता विशेष जाणी दोष के उपेक्षा पण थायडे, श्रने तेप्रमाणे मुनियोने वंदन, वैयावृत्य विगेरे व्यवहार पण चाले ने. आप्रमाणे श्री वीरप्रजुना वचनश्री अतिमुक्त मुनिनुं नविष्यमा नअपणुं जाणी स्थविरोए व्रतनी स्खलनानी उपेदा करी तेमनुं वैयावच्च कर्यु हतुं.
वली “ नमो सुश्रस्स" श्रुतज्ञानने नमस्कारहो-इत्यादि वाक्योथी अन्य निदेपनी श्राराध्यता प्रतीत थाय बे. अक्षर विगेरे श्रुत जेदमां, संज्ञा, व्यंजन, अदर विगेरे नाव श्रुतना कारण होवाथी तेमने व्यश्रुतपणुं प्राप्त थायने. यथा “दव सुअंजं पत्तय पोत्थय लिहितं " पत्र पुस्तक विगेरेमा जे लखेटुं ते अव्यश्रुत ने, अने ते आगम प्रमाणथी सिद्ध के. श्री जिनवाणीनो योग जे अव्यश्रुत ते श्रोताउने लावश्रुतनुं कारण . श्रा प्रमाणे होवाथी लावनिदेपने कांपण विपरीत जिन्नता नथी. श्रावी रीते चारे निदेपर्नु श्राराध्यपणुं सिद्ध थायजे. ॥२॥
एवी रीते सिम थवाथी ते प्रतिमा ब्राह्मी लिपिनी जेम सूत्रन्यायथी वंदवायोग्य जे, तेथी तेने उखवनारा कुमतियोनी मूढता खुसी करे .. खुप्तं मोहविषेण किं किमु हतं मिथ्यात्वदनोलिना, मनं किं कुनयावटे किमु मनो लीनं तु दोषाकरे । प्रज्ञप्तौ प्रथमं नतां लिपिमपि ब्राह्मीमनालोकयन्, वंद्यार्हत्प्रतिमा नसाधुनिरिति ब्रूते यन्मादवान्।३।
