________________
किं बालोऽलीकवाचाल, आलजालं लपन्मपि । न जायते जगन्नाथ ?, पितुरानन्दवर्धमा ? ॥२२॥ | હે જગતના નાથ ! એક બાળક અસ્તવ્યસ્ત, કાલું ઘેલું કે સાચું ખોટું બોલે છે તે પણ શું પિતાને આનંદ વધારનાર થતું નથી ? (૨૨) तथाऽश्लीलाक्षरोल्लापजल्याकोऽयं जनस्तव । किं विवर्धयते नाथ!, तोषं किं नेति कथ्यताम् ? २३॥
હે નાથ ! હું અશ્લીલ અક્ષરેના ઉપરૂપ જેવી તેવી ભાષામાં બેસું છું તેથી આપના આનંદમાં વધારે થાય છે કે નહિ, તે આપ મને કહે. (૨૩) अनाद्यभ्यासयोगेन, विषयाशुचिकर्दमे। गर्ने सूकरसंकाशं, याति मे चटुलं मनः ॥२४॥
હે નાથ ! અનાદિકાળના અભ્યાસથી મારૂં ચંચળ મન વિષય રૂ૫ અપવિત્ર કાદવમાં ભૂંડની જેમ ચાલ્યું જાય છે. (૨૪) न चाहं नाथ ! शक्नोमि, तन्निवारयितुं चलम् । अतः प्रसीद तद्देवदेव ! वारय वारय ॥२५॥ - હે નાથ ! એ મારા ચપલ મનને અટકાવવાને હું સમર્થ નથી, તે હે દેવના દેવ ! મારા ઉપર કૃપા
