________________
प्रतिभाशत / श्लोड : २२-२३
303
જો તાવવાળાને શર્કરા ઈષ્ટ=અભિમત, નથી, તો શું સ્વભાવસિદ્ધ મધુરતાને તે છોડી દે છે ? અર્થાત્ નથી જ છોડતી. તેની જેમ ભગવાન વડે અનુમત દ્રવ્યસ્તવનું અન્યના દ્વેષમાત્રથી અસુંદરપણું नथी. से प्रमाणे तात्पर्यार्थ छे. ॥२॥
अवतरशि:
यत्यनुमोद्यत्वमेव द्रव्यस्तवस्य सूत्रनीत्या स्थापयन् परमाक्षिपति -
अवतरशिक्षार्थ :
દ્રવ્યસ્તવના યતિના અનુમોદ્યપણાને જ સૂત્રનીતિથી સ્થાપત કરતાં પરતે આક્ષેપ કરે છે -
श्लोड :
साधूनां वचनं च चैत्यनमनश्लाघार्चनोद्देशतः, कायोत्सर्गविधायकं ह्यनुमतिं द्रव्यस्तवस्याह यत् । तत्किं लुम्पक ! लुम्पतस्तव भयं दुःखौघहालाहलज्वालाजालमये भवाहिवदने पातेन नोत्पद्यते ।। २३ ।।
श्लोकार्थ :
ચૈત્યનમન, શ્લાઘા અને અર્ચનાદિના ઉદ્દેશથી કાયોત્સર્ગવિધાયક એવું જે સાધુઓનું निश्चित वयन, (=वंदणवत्तियाए त्याहि निश्चित वयन) द्रव्यस्तवनी अनुभतिने हे छे. ते વચનનો લોપ કરતાં હે લુંપક ! તને દુઃખના સમૂહરૂપ હાલાહલની (ઝેરની) જ્વાલાજાલમય સંસારરૂપ સાપના મોઢામાં પાત વડે શું ભય ઉત્પન્ન થતો નથી ? ।।૨૩।।
टीका :
'साधूनामित्यादि' :- साधूनां = परमार्थतश्चारित्रवतां, चैत्यनमनश्लाघार्चनोद्देशतः चैत्यवन्दनाद्युद्देशेन, कायोत्सर्गविधायकं = कायोत्सर्गकरणप्रतिज्ञाऽऽपादकं, हि निश्चितं वचनं द्रव्यस्तवस्य यत् अनुमतिम्=अनुमोदनाम्, आह- हे लुम्पक ! तद्वचनं लुम्पतस्तव भवाहिवदने संसारभुजगवक्त्रकोडे, पातेन कृत्वा भयं नोत्पद्यते ? अयुक्तमेतत्तवेति व्यङ्ग्यम् । भवाहिवदने किं भूते ? दुःखौघ एव हालाहलम्, तस्य यत् ज्वालाजालं विभावसुव्याप्तिरूपं तन्मये ।
टीडार्थ :
साधू
तन्मये । यैत्थनभन, श्लाघा -अर्थवाहिना उद्देशथी = यैत्यवंहवाहिना उद्देशथी,
