________________
ઉપસ હાર.
रेजाते तस्य भूपस्य ॥ १७२ ॥ अपरेद्युरवनिजाने - रजनिष्टारोचिकत्व - मन्नादौ । मरूनिपतितहंस इव - प्रतिदिनपक्षीयते ततो सौ ॥ १७३ ॥ आहूता वरवैद्याः - क्रिया विचित्राश्च तैः समारब्धाः । न च जज्ञे कोपि गुणो-व्यचितयत्तत इति नरेंद्रः || १७४ ॥
द्रव्यौषधैः किमेभि – ज्येष्टं पुत्रं निवेश्य राज्यभरे । कौमारे च कनिष्टं श्रयामि धर्मौषधमिदानीं ।। १७५ ।। अत्रांतरे च सहसा - संजात Heeroiगेण । अपि वैद्येः क्रियमाणो-पचार आपमृति पद्मः ।। १७६ ।। अथ तनयमरणमाकर्ण्य - नृपतिरस्तोकशोक संतप्तः । दंभोलिनिहत गिरिरिव - मूर्च्छाविवशः पपात भुवि ॥ १७७ || पवनाद्युपचारवशादवाप्य चैतन्यमिति नृपोव्यलपत् | हा पुत्र क्वासि गतः १ - प्रतिवचनं किं न ममदरसे ? || १७८ ॥ उदियाय पूर्णचंद्रो - हा ग्रस्यत मंक्षु सैंहिकेयेन । अहह फलेग्रहिरभवत् तरुरुदमूल्यत महाकरिणा ॥ १७९ ॥
२७१
જાણે બીજા બે ભુજદંડ હેાય, તેમ શોભવા લાગ્યા. [ ૧૭૨ ] હવે એક વેળા રાજાને અન્ન વગેરેમાં અરોચકભાવ થયા, તેથી તે મરૂભૂમિમાં આવી પડેલા સના માક પ્રતિદિન ઘસાતા ચાલ્યેા. [ ૧૭૩ ) ત્યારે સારા વૈદ્યા ખેલાવવામાં આવ્યા, તેમણે અનેક ક્રિયા કરવા માંડી, પણ કઇ ગુણ થયેા નહિ, ત્યારે રાન્ત આ રીતે વિચારવા लाग्यो ( १७४ )
આ દ્રવ્યોષવાથી શુ થવાનુ છે ? હવે તે મેટા પુત્રને રાજ્યમાં સ્થાપી, અને નાનાને યુવરાજપદે સ્થાપી, હું ધાવધ કરૂં તેા ઠીક. [ ૧૭૫ ] એવામાં એચિંતા થયેલા સખ્ત શૂળથી વૈદ્યાએ ઉપચાર કર્યા છતાં પણ પદ્મકુમાર મરણ પામ્યા. [ ૧૭૬ ] ત્યારે પુત્રનું મરણુ સાંભળીને રાજા ભારે શાકથી સ ંતપ્ત થઇ વજ્રથી હાયલા પર્વતના માક મૂવશ જમીનપર પડયા. [ ૧૭૭ ] બાદ પવનાદિકના ઉપચારથી તે ચૈતન્ય પામ્યા, ત્યારે આ રીતે વિલાપ કરવા લાગ્યા;—હે પુત્ર ! તું કયાં ગયા છે ? મને ઉત્તર કેમ नयी व्यापतो ? [ १७८ ] अरे ! पूर्णचंद्र उग्यो है, अस्य ! अरेरे! ફળપર આવેલું ઝાડ મોટા હાથીએ ઉખેડી નાખ્યું ! ( ૧૭૯ )
