________________
उपदेशतरंगिणी.. १६३ तिने नवपसव करे , यशने उत्पन्न करे , स्वर्ग श्रापे ने, तथा मोदने रची मेले . यांति इष्टरितानि दूरतः, कुर्वते सपदि संपदः पदम् ॥ भूषयति नुवनानि कीर्तयः, पूजया विहितया जगजुरोः
अर्थ- जगतना गुरु एवा श्री तीर्थकर प्रनुनी पूजा करवाथी उष्ट पापो दूर जाय , संपदा पोतानुं स्थानक करे , तथा कीर्ति जुवनने शोनावे . ( तेनापर दृष्टांत कहे .) __ वाणारसी नामनी नगरीमां देवपाल नामे एक व्यापारी वसतो हतो. तेणे लक्ष्मीनुं चंचलपणुं जाणीने पोतानुं धन साते क्षेत्रोमां खरची नांख्यु, अने पोते चणावेलां जिनमंदिरमा ते हमेशां विविध प्रकारनी पूजा करावतो हतो. अनुक्रमे ते निर्धन थ गयो, तेथी ते एक पासेना गाममां गयो, अने त्यां खेती आदिक करीने घणीज मुशीबते ते पोतानी आजीविका चलाववा लाग्यो, तथा निर्धन होवाथी ते पोताना जिनमंदिरमां कई पण पूजादिक कार्य करी शक्यो नहीं. ते जोर प्रतिमाना अधिष्ठायक देवे विचार्यु के, हालमां आ मंदिरमा पूजादिक कार्य केम अतुं नथी ? पनी अवधिज्ञानथी ज्यारे तेणे शेग्नुं स्वरूप जाण्यु, त्यारे तेनापर उपकार करवा माटे ते देव दूर देशमा रहेला एवा तेना जाणेजार्नु स्वरूप करीने तेने घेर आव्यो, अने पोतानी मामीने पूज्युं के, मारा मामा क्या ? तेणीए कडं के ते खेतरे गया बे. ते सांजली ते मामाने मलवा माटे खेतरे गयो, अने त्यां मामाने प्रणाम करीने तेणे तेनी आजीविकानुं स्वरूप पूज्यु. त्यारे शेठे पण पोतानुं सर्व वृत्तांत तेने कही बताव्यु. पनी ज्यारे मध्यान्हकाल थयो त्यारे जाणेजे कडं के, हे मामाजी ! चालो हवे आपणे जोजन माटे घेर जश्एं. ते सांजली मामाए कडं के, आटला सांग ज्यारे कपाश रहेशे, त्यारे घेर जवाशे. ते सांजली ते
