________________
श्री वैराग्य शतक
वस्तुनो तुटो न हतो, पण सर्व असार मिथ्या पतंगना रंग जेवुं क्षणिक समजाव्यं वैराग्य थयो छोडी देतां वार न लग़ाडी. इन्द्रे कह्युं राजन् ! आ अग्निने वायु तारा घरने अन्त: पुरने नगरने बाळे छे. तूं जोतो खरो ! तेनी उपेक्षा केम करे छे. आ तारा पुत्रने मंत्रीओ सतावे छे राज्यने छिन्न छिन्न करे छे, तेनी संभाळ तो ले ! व्यवस्था करीने पछी संयम आचरजे. राजर्षिए इन्द्रने उत्तर आप्यो. 'हे देवेन्द्र ! मिथिला बळती होय तो तेमां मारा आत्मानुं कंई बळतुं नथी. पत्नी के पुत्र माता के पिता, भाई के भगिनी कोई कोईनु नथी, सर्व स्वार्थना छे. हुं पण मारा आत्मानो स्वार्थ साधु छं मने कंइ शोच करवा जेवुं नथी. ' नमिराजर्षिना वचनथी इन्द्रने घणो संतोष थयो, तेमने वन्दना करी प्रशंसा करीने ते गया. 'नमिप्रव्रज्या' नामना उत्तराध्ययन सूत्रना २१मा अध्ययनमां गुंथायेल नमिराजर्षि अने देवेन्द्र वच्चेनो संवाद मननीय छे. आत्मानो घणो ज हितकारी छे.
५०
हे चेतन ! एवा महापुरूषोना जीवन याद करी, स्त्रीना मोहमां फसाया वगर, मळेल जन्मने सार्थक करवा तत्पर था. पछीथी पस्ताई तो कंई नहि वळे, माटे पहेलेथी चेती जा समजी जा, ने जीवनने संयम मार्गे वाळी नरभवने सफल कर. (३४)
इति वैराग्यशतके दुःखदायि - स्त्रीमोहत्यागाधिकारः समाप्तः ।
